ΤΟΥ Ι. ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ "ΔΕΝ πάει πιο κάτω, πιάσαμε πάτο..." μονολογούσε το γνωστό ελληνικό τραγούδι και οι φράσεις των πρώην Προέδρων Δημοκρατίας ότι "Η Ελλάς είναι απέρνατο φρενοκομείο..' ή ότι "Είμεθα έθνος ανάδελφον..." αλλά και η πρόφατη του νύν Προέδρου ότι "Στην Ελλάδα υπάρχει ατιμωρησία..." συμπυκνώνουν όλο το νόημα των πολιτικών απο την μεταπολίτευση και μετά ακολουθώντας δυστυχώς ένα αποτυχημένο μοντέλο παραγωγής θέσεων, εξουσίας και άνευ ουσίας.
Οπως υπήρξαν Υπουργοί άνευ χαρτοφυλακίου έτσι υπήρξε Πολιτική άνευ ουσίας... Φτάνουμε επομένως στο σήμερα με αιδώ, πόνο, φτώχεια, ακρίβεια, ανδιάρθρωση, ελεγχόμενη πτώχευση και ουδείς γνωρίζει τι άλλο μας ξημερώνει για την Εθνική μας κυριαρχία. Κάθε πρωί ξυπνάμε με ένα και μόνο ερώτημα: Πως σε κατάντησαν έτσι Ελλάδα μου; Πως σε έφεραν στο χείλος του γκρεμού με αποτυχημένους Πολιτικούς που είτε πήραν μίζες, είτε εξαγόρασαν το εθνικό συμφέρον με αγορές προς όφελός τους, είτε έγιανα σκαφάτοι και βιλάτοι, είτε μετέφεραν τα εκατομμύρια σε ξένες τράπεζες, είτε κέρδισαν απο το Χρηματιστήριο, είτε υποχώρησαν και μειοδότησαν σε εθνικά θέματα;
Φτάνουμε στο τώρα! Με σχολεία που βάζουν λουκέτο σε όλη την χώρα, με υπηρεσίες που ελέω Καλλικρατικής μανίας αφαιμάζονται, με δημόσιο τομέα που συρικνώνεται, με αγαθά για τον πολίτη που ελαχιστοποιούνται, με μισθούς και συντάξεις αλλά και επιδόματα ακόμα και προνοιακά που ψαλιδίζονται, με ξεπούλημα κρατικής περιουσίας, με μειώσεις ακόμα και σοτ χωρο της Εκκλησίας όπου ένας ιερέας πλεον αναλαμβάνει 5 ενοριες αφού το Κράτος διέκοψε ακόμα και τις χειροτονίες, με τους αετούς των αιθέρων να κινδυνεύουν να χάσουν το πτητικό επίδομα όταν ο μισθός τους είναι ο μισός απο τον οδηγό λεωφορείου, όταν οι έμποροι κατεβάζουν ρολά και οι νεοι αναζητούν εργασία, οταν οι αγρότες πληττονται απο τις εξώφθαλμες πολιτικές αθρόων εισαγωγών αντι να παράγουμε και τόσα άλλα. ΤΟ συμπέρασμα είναι ένα. Καληνύχτα Ελλάδα. Εκτός αν αφυπνιστούμε συνειδησιακά. Το 1913 ο Κωστής Παλαμάς έγραφε : "το 1913, «Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιος σου, εργάτη, νόμοι / που τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή. / Αγκαλιαστείτε αδέρφια, ορθοί! Με μια καρδιά, μια γνώμη, / Δικαιοσύνη, βρόντηξε, και λάμψε, Προκοπή», τον σταυρώνουμε (ή τον δοξάζουμε, κατά το πιστεύω μας) όταν λέει, το 1922, «Βοσκοί, στη μάντρα της Πολιτείας οι λύκοι! Οι λύκοι! / Στα όπλα, Ακρίτες! Μακριά και οι φαύλοι και οι περιττοί, / καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι, / για λόγους άδειους ή για του ολέθρου τα έργα βαλτοί», και τον ακούμε προσεκτικά όταν αυτοκρίνεται το 1929: «Εργάτη, είδα το δίκιο σου κι έλεα να ξεκινήσω / να σταθώ πλάι σου… Μια φωνή μού έκραζε πάντα: Πίσω! / Να ήταν το αίμα μέσα μου που ρέει του νοικοκύρη / να ήταν η Μούσα ρηγικό που μου ‘δωσε ψαλτήρι;». «Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός/ μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου