Η οικονομική κρίση και το άγχος που τη συνοδεύει ήταν το… κερασάκι στην τούρτα στις ικανές αφορμές που οδηγούν όλο και περισσότερους συντοπίτες μας στην κατάχρηση αλκοόλ. Το φαινόμενο δεν είναι τοπικό. Η Ελλάδα καταλαμβάνει μια από τις πρώτες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών πάνω από το μέσο όρο, με τον τζίρο του σχετικού εμπορίου να ξεπερνά τα τελευταία χρόνια τα 8 δισ. ευρώ. Απενοχοποιημένη ως ουσία στη συνείδηση των Ελλήνων, η «νόμιμη εξάρτηση» που, μαζί με τον τζόγο, μετατρέπεται σε μάστιγα –ειδικά στην ελληνική επαρχία-, εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού.Λίγοι βρίσκουν τη δύναμη να παραδεχτούν το πρόβλημα, ενώ οι οικογένειες των αλκοολικών προτιμούν να το κρατούν πίσω από την πόρτα του σπιτιού.
Ο Α., αλκοολικός σε απεξάρτηση, μίλησε στο «Θ». Ζητήσαμε τη συμβολή του ψυχιάτρου, προϊσταμένου στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας Καλαμάτας, Ανδρέα Υφαντή, ώστε να διευκρινίσουμε πού τελειώνει ο απλός πότης και πού αρχίζει ο εξαρτημένος, πότε πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε όσον αφορά στην κατανάλωση αλκοόλ. Η Ομάδα Καλαμάτας των Ανώνυμων Αλκοολικών υπολειτουργεί. Η λύση σκοντάφτει στα ταμπού που συνοδεύουν τον αλκοολισμό. Λίγοι κατόρθωσαν να «καθαρίσουν».
«Σου δανείζει και μετά σου τα ζητάει πίσω με τόκο»
Η νεαρή μου φίλη Μ., 22 ετών, ήρθε και με βρήκε πριν από λίγο καιρό. Αυτή αποτέλεσε τη «γροθιά στο στομάχι» που με ώθησε να ασχοληθώ με το θέμα του αλκοολισμού στην Καλαμάτα.
«Δεν ξέρω τι να κάνω», μου είπε. «Δεν μπορώ να σταματήσω να πίνω. Όλοι οι φίλοι μου πίνουν, κάποιοι πολύ, αλλά ξέρω πως εγώ έχω πρόβλημα».
Της υποσχέθηκα να το ψάξω. Να δω τι μπορεί να κάνει εδώ. Δε θέλει να καταφύγει στην Αθήνα. Η έρευνα δεν απέδωσε καρπούς. Ένας αλκοολικός που θέλει να «καθαρίσει», είτε πρέπει να πάει σε εξειδικευμένο πρόγραμμα στην Αθήνα είτε να καταφύγει σε κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο, με την ελπίδα να αντλήσει δύναμη και να βρει μια λύση.
Επικοινώνησα με την Ομάδα Ανώνυμων Αλκοολικών Καλαμάτας. Ξεκίνησε πριν από επτά χρόνια. Είχε, μάλιστα, τη συμπαράσταση της Εκκλησίας, τους είχαν δώσει ένα χώρο στους Άγιους Ταξιάρχες για τις συναντήσεις τους. Πριν από περίπου τρία χρόνια οι συναντήσεις σταμάτησαν. Η ομάδα πλέον υπολειτουργεί. Μόνο προσωπική στήριξη προσφέρει στους λιγοστούς που θα αποφασίσουν να την αναζητήσουν.
«Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι», μου είπε η κυρία που σήκωσε το τηλέφωνο των Α.Α. «Μακάρι να μπορούσαμε να προτείνουμε μια λύση σε αυτούς που έχουν πρόβλημα, αλλά αυτή τη στιγμή λύση δεν υπάρχει. Ξεκίνησε η ομάδα της Καλαμάτας και, στην αρχή, κάποιοι ήρθαν στις συναντήσεις. Τώρα, δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Όσοι καθάρισαν, καθάρισαν. Δεν ήρθαν άλλοι. Η αλήθεια είναι ότι πάντα υπολειτουργούσε. Το θέμα του αλκοολισμού σκόνταφτε στο ταμπού. Οι αλκοολικοί δεν τολμούσαν να περάσουν την πόρτα μας για να μη στιγματιστούν. Ακόμη χειρότερα, οι οικογένειές τους, τους αποθάρρυναν αντί να τους ενθαρρύνουν, δεν έρχονταν στις συναντήσεις που ορίζαμε για τις οικογένειες».
«Είναι κρίμα να μην μπορεί να δει η τοπική κοινωνία πόσο ζωτική είναι η παρουσία των Α.Α. Είναι κρίμα που δεν τολμά να κοιτάξει κατάματα το πρόβλημα. Η πόλη μας, η Καλαμάτα, κολυμπά στο αλκοόλ, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά».
Έχει να κάνει με την κρίση; τη ρωτάω.
«Φυσικά και έχει σχέση», απαντά. «Το αλκοόλ είναι μια εκτόνωση, μια λύση για το άγχος, για την ανεργία, για τα προβλήματα. Σου δίνει. Ναι, στην αρχή σού δίνει. Έρχεται, όμως, η στιγμή που σου ζητά πίσω τα δανεικά με τόκο. Κι από εκεί και ύστερα, δε σταματά να σου παίρνει».
Τονίζει την ανάγκη να υπάρξει ενημέρωση. «Δεν είναι όλοι όσοι πίνουν αλκοολικοί», μου λέει. «Κάποιος μπορεί να πίνει και να μην έχει πρόβλημα. Άλλος να πίνει μόνο ένα ποτήρι και να είναι αλκοολικός».
Από το 'Θάρρος'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου