Θυμάμαι μικρός, στην κωδικοποίηση του μυαλού μου, να κυριαρχούν μπροστά σε ένα τεράστιο «μαύρο κουτί» ανθρωπάκια που φώναζαν με πυγμή. Έτοιμα να επιβληθούν στο ιδεατό της ζωής μας. Έτοιμαν να ζωντανέψουν, έστω κι εάν έμοιαζαν με ένα «ασπρόμαυρο θέατρο σκιών". Κι όμως αυτό το «θέατρο» κυριαρχούσε. Συγκεντρώνονταν όλοι γύρω από το “black box” για να ακούσουν να μιλούν δυνατά τα «τερατάκια» (έτσι μου φαίνονταν) σε έναν χώρο, που εάν θυμάμαι καλά, έμοιαζε με τη Βουλή.
Και τότε εάν η παιδική μου ανησυχία
ρωτούσε ή έκανε φασαρία, μου έκαναν όλοι «σσσσστττττ... ησυχία ακούμε τώρα σημαντικά πράγματα...» Αυτές οι «σκιές» δε μεγάλωσαν ποτέ, σήμερα απλά υπάρχουν έγχρωμες και ερεθίζουν τους νευρώνες μου ακόμη περισσότερο. Τα «τερατάκια» του «μαύρου κουτιού» - κάποιοι τους λένε «πολιτικούς» - απομυθοποιήθηκαν από την «κουραστική» έως «μονόχρωμη» παρουσία τους, έστω κι εάν άλλαξαν οι φιγούρες και το “black box” μου έγινε “led”, με συνέπεια να έρθουν πιο κοντά μου, να νιώθω την «ανυπαρξία» τους ακόμη περισσότερο.
Η «επιβολή» της προτυποποίησης τους απέτυχε - ευτυχώς – κατ’ εντολήν του ιδίου του κόσμου, που τελικά κατάλαβε ότι η σημαντικότητα της παρουσίας τους έχει να κάνει μόνο με το τι... σκιές αφήνουν σε αυτό το «μαύρο κουτί». Και η απομυθοποίηση για τα «τερατάκια» του παιδικού μυαλού μου και του μυαλού όλων μας ήταν, είναι και πρέπει να είναι (μεγαλώνοντας) αναπόφευκτη.
Κι αν ακόμη υπάρχουν οι.. σκιές, είναι τόσο μικρή αυτή τη φορά η «επίδρασή» τους που σβήνουν στο... φως που ζητάει ο κόσμος μας για το αύριο, που θέλει στα χέρια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου