Τα αυθαίρετα έχουν την δική τους ιστορία...

«Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές», λέει ο λαός, κάτι που ισχύει και για το νόμο περί τακτοποίησης αυθαιρέτων, με τη μεγαλύτερη ανησυχία να εστιάζεται στο αν πρόκειται για ευκαιρία να μπει τάξη στην αναρχία ή ευκαιρία για νέες αυθαιρεσίες.
Τις προσωπικές του ανησυχίες και απόψεις για όλα αυτά εκφράζει σήμερα μιλώντας στο «Θάρρος» ο μηχανικός και πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής Μεσσηνίας του ΤΕΕ, Νίκος Πατσαρίνος.
-Έχουμε αντιληφθεί να απασχολεί έντονα τον κλάδο των μηχανικών, δημοσίων και ιδιωτών, ο τελευταίος νόμος περί τακτοποίησης αυθαιρέτων. Τελικά, ποια είναι η αλήθεια για το νόμο αυτό; Είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τακτοποίηση ή μια ευκαιρία για μεγάλες αυθαιρεσίες;
«Η ρύθμιση με τα αυθαίρετα έρχεται σε μια περίοδο που οικονομικά δεν είναι κατάλληλη. Όταν, δηλαδή, ο κόσμος δεν έχει να φάει, πώς θα διαθέσει χρήματα για να τακτοποιήσει το αυθαίρετο που έχει χρόνια.
Φαίνεται, όμως, ότι η κυβέρνηση προώθησε το μέτρο αυτό περισσότερο για να εισπράξει την πρώτη δόση, το παράβολο. Έχει καθαρά, λοιπόν, εισπρακτικό χαρακτήρα.
Αυτόματα για τον πολύ κόσμο, που έχει και τα περισσότερα αυθαίρετα, μπαίνει ζήτημα πώς θα διαμορφωθεί η σχέση με το μηχανικό και πώς θα ολοκληρωθεί η διαδικασία χωρίς να υπάρξουν παρεξηγήσεις. Ουσιαστικά, καλείται ο μηχανικός να αντικαταστήσει τη λειτουργία των υπηρεσιών και να βρεθεί ανάμεσα σε ένα κράτος που θέλει να εισπράξει και σε έναν ιδιώτη που θέλει να λύσει, χωρίς να έχει λεφτά, το πρόβλημα του αυθαιρέτου του. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι δυνάμεις θα ασκηθούν. Αυτή είναι η πρώτη διαπίστωση. Μια δεύτερη είναι ότι όλες οι προσπάθειες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα για την τακτοποίηση αυθαιρέτων δεν ολοκληρώθηκαν. Αναφέρομαι στους νόμους των ετών 1977, 1983, 1985. Όλες έμειναν στη μέση και όχι τυχαία. Θυμόμαστε το σύνθημα “δήλωσέ το για να το σώσεις”, αλλά ποτέ δε σώθηκαν όλα τα αυθαίρετα. Εκκρεμούν ακόμα πάρα πολλές περιπτώσεις. Και το πιο σοβαρό είναι ότι συνεχίσθηκε η αυθαίρετη δόμηση. Και δε σταμάτησε, διότι η κατασκευή του αυθαιρέτου χρησιμοποιείται πάντα, όχι για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, αλλά για εισπρακτικό και πελατειακό μέτρο.