Η Μεσσηνία δεν παράγει μόνο ελιές και λάδι

Πορτοκάλια από τη Βελίκα, τον Άρι ή τη Μικρομάνη, μανταρίνια από τη Μεσσήνη, λεμόνια από το Πεταλίδι... Οι μυρωδιές από τα φρέσκα εσπεριδοειδή είναι μεθυστικές αυτή την εποχή στην κεντρική αγορά της Καλαμάτας. Αλλά και τα μήλα, δεν πάνε πίσω. Είτε είναι από την Αλαγονία είτε από την Πολιανή, γίνονται ανάρπαστα κάθε Τετάρτη και Σάββατο από τους Καλαματιανούς που προτιμούν τα τοπικά αγροτικά προϊόντα.
Μήλα γευστικά
«Τα μήλα μας είναι εξαιρετικής ποιότητας, νόστιμα και καθαρά, χωρίς πολλά φάρμακα. Είναι όμως πιο μικρά από τα άλλα και δεν εντυπωσιάζουν στην εμφάνιση, όπως τα μεγάλα γυαλιστερά. Γι’ αυτό και δεν τα θέλουν οι έμποροι, μόνο στην αγορά τα πουλάμε. Οι Καλαματιανοί πάντως τα προτιμούν, γιατί ξέρουν πόσο ωραία είναι. Αν είχαμε και νερό να τα ποτίσουμε, θα γίνονταν πιο μεγάλα, αλλά τότε μπορεί να έχαναν σε γεύση. Λίγο νεράκι, όμως, το καλοκαίρι θα ήταν καλό για τα δέντρα» λέει η κα Κωνσταντίνα Μαλαπάνη από την Πολιανή.
Ο κ. Παναγιώτης Γεωργακίλας, επίσης από την Πολιανή, προσθέτει: «Με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι προσοδοφόρα καλλιέργεια. Οι τιμές χαμηλές, οι καιρικές συνθήκες δύσκολες, δεν έχουμε και νερό για πότισμα. Μόνο με λιμνοδεξαμενές θα μπορούσε να γίνει κάτι. Λόγω έλλειψης νερού είναι και μικρά τα μήλα. Η ποιότητα όμως, είναι άριστη. Κι έχουν καλύτερη γεύση, γιατί δεν έχουν πολλά λιπάσματα».
Μήλα Αλαγονίας διαθέτει ο κ. Κώστας Τζάννες από το Καρβέλι: «Σαν εισόδημα με βοηθάει πολύ, γιατί είναι μικρό το κόστος καλλιέργειας, δεν έχει πολλούς εχθρούς, ούτε πολλά ραντίσματα. Και από τον κόσμο εδώ είμαι ευχαριστημένος, τα προτιμάει. Είναι, όμως, καλλιέργεια που θέλει υπομονή για να αποδώσει. Από τη στιγμή που θα φυτεύσεις, χρειάζονται 6-7 χρόνια για να πάρεις προϊόν. Εμένα μου είχαν καεί και τα δέντρα με τις φωτιές. Άλλα επανήλθαν και άλλα τα ανανέωσα».
Άρωμα εσπεριδοειδών
Λαχταριστά τα πορτοκάλια του κ. Νίκου Κοτταρίδη από τη Βελίκα και το άρωμά τους υπέροχο. «Η καλλιέργεια των εσπεριδοειδών στο νομό φθίνει» μας λέει. «Η Μεσσηνία ήταν τόπος που παρήγαγε τα πάντα και ζούσε ο κόσμος από αυτά. Στη Γιάλοβα, που είχε λεμόνια, δεν έμεινε λεμονιά, γιατί ασχολήθηκαν με τον τουρισμό. Στο πορτοκάλι, η Καλαμάτα έχει ακόμη κάποιους μπαξέδες, ο Άρις, η Μικρομάνη, η Βελίκα. Οι ποσότητες που απέμειναν δεν είναι για εξαγωγές. Με την επιδότηση που είχε παλιά ο χυμός, σε συνέφερε να καλλιεργήσεις για χυμοποίηση. Τώρα δεν υπάρχει αυτό, εγκαταλείφθηκε η καλλιέργεια, οπότε ό,τι κάνουμε εμείς που πουλάμε τα προϊόντα μας στις λαϊκές. Οι Καλαματιανοί είναι τυχεροί που έχουν τέτοια αγορά. Βρίσκουν προϊόντα φρέσκα, καλά και φθηνά, ξέρουν τους παραγωγούς και μπορούν να τους εμπιστευθούν».
Ο κ. Νίκος Ξενούλης από τον Άρι παρατηρεί για το πορτοκάλι: «Κάποτε ήταν προσοδοφόρα καλλιέργεια, τώρα όχι. Έχει και δυσκολίες. Το χειμώνα φοβάσαι τον πάγο, το καλοκαίρι θέλει τα κλαδέματά της, τα ποτίσματά της. Όλο το χρόνο πρέπει να είσαι εκεί. Και στήριξη από γεωπόνους του κράτους δεν έχουμε, ο καθένας ό,τι κάνει μόνος του. Άσε που η δουλειά είναι μειωμένη, ενώ τα έξοδα στα ουράνια. Οι Μεσσήνιοι θα μπορούσαν να έρχονται περισσότερο στην αγορά».
Ο κ. Χρήστος από το Πεταλίδι έχει λεμόνια και μανταρίνια: «Οι Μεσσήνιοι έρχονται στην αγορά, αλλά ορισμένοι δεν ξέρουν να ψωνίσουν. Παίρνουν εισαγόμενα λεμόνια και τα πληρώνουν και παραπάνω. Ακόμη κι εδώ κυκλοφορούν τέτοια. Υπάρχει ασυδοσία. Όσοι μας ξέρουν, όμως, μας προτιμάνε. Επίσης, να επισημάνω ότι στο σημείο που έχουμε τους πάγκους μας, δεν υπάρχει στέγαστρο. Άμα βρέξει γίνεσαι μούσκεμα. Μόνο να ζητάνε ταμειακές και ηλεκτρονικές ζυγαριές ξέρουν». 'Θάρρος'