Δύο εγκλήματα αναζητούν δράστες

Με δύο ανεξιχνίαστα – προς το παρόν - σκληρά εγκλήματα κλείνει για τη Μεσσηνία το 2011. Την άγρια δολοφονία του επιχειρηματία Παναγιώτη Γυφτέα στα τέλη Φεβρουαρίου στα Γιαννιτσάνικα Καλαμάτας, που βρέθηκε νεκρός στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του, και την αποτρόπαια δολοφονία πριν από λίγες ημέρες του Αλβανού Φελίπ Μεσάι και του 2,5 χρόνων γιου του Κέρι, στο βάλτο, στις όχθες του Παμίσου, η οποία συγκλόνισε το πανελλήνιο.
Ποιο είναι, όμως, το προφίλ ενός δράστη που δεν έχει κανέναν φραγμό και αδίστακτα αφαιρεί τη ζωή ενός παιδιού με μαχαίρι;
Οι περισσότεροι καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως για να φτάσει κάποιος να κάνει κακό σε ένα παιδί, πρέπει να είναι άρρωστος. Κατηγορηματικά όχι, απαντά η ψυχολόγος – ψυχοθεράπευτρια Αγγελική Μαστοράκη – Μπενά, σε μια προσπάθεια σκιαγράφησης του χαρακτήρα των δραστών και της μορφής του εγκλήματος. Ήταν νοητικά υγιής και ήξερε τι έκανε.
Καλά οργανωμένα
Αν και το πρόσφατο έγκλημα με το γιο και τον πατέρα φαντάζει στα μάτια της κοινωνίας μας πιο άγριο, η κα Μαστοράκη εξήγησε ότι η βάση και των δύο περιπτώσεων είναι ίδια: «Και στις δύο έχουμε σκληρές και βάρβαρες συνθήκες θανάτου. Έχουμε δύο εγκλήματα πολύ καλά οργανωμένα και δομημένα. Μιλάμε για “επαγγελματίες” με προφίλ “εκτελεστών”. Είναι οι άνθρωποι που έχουν πλήρη συνείδηση του τι κάνουν και αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι δεν αφήνουν ίχνη. Από τον τρόπο τέλεσης του εγκλήματος φαίνεται ο “επαγγελματισμός τους”. Είναι άνθρωποι που έχουν γνώση των ηθικών, κοινωνικών και νομικών κανόνων, γνωρίζουν το παράνομο και το ανήθικο της πράξης, ωστόσο σχεδιάζουν και εκτελούν.
Μπορεί τα εγκλήματα αυτά να μην “τα χωράει το δικό μας μυαλό”, όπως λέμε, αλλά αυτοί που τα διαπράττουν δεν είναι ψυχασθενείς. Ο ασθενής ψυχικά, όταν διαπράξει ένα έγκλημα, δεν έχει την αντίληψη και τη λογική να καλύψει τα ίχνη του ή να βρει άλλοθι. Αυτό είναι προϊόν της κλασσικής εγκληματολογίας. Συνδέουν τη βιαιότητα ενός εγκλήματος με την παθολογία, ότι οφείλεται σε ψυχική ασθένεια, κάτι το οποίο στη συνέχεια μετατρέπεται σε νομικό τέχνασμα».
Δεν είναι οι ηθικοί αυτουργοί
Σύμφωνα με την ίδια, στατιστικά έχει αποδειχτεί ότι οι δράστες που εκτελούν με τέτοιο επαγγελματικό τρόπο είναι απλά εκτελεστικά όργανα και όχι ηθικοί αυτουργοί: «Οι δράστες αυτοί δε λυγίζουν ούτε μπροστά στην ανικανότητα ενός παιδιού να αμυνθεί. Υπάρχει απουσία συναισθήματος και ενσυναίσθησης, δηλαδή δεν προσπαθούν καν να μπουν στη θέση του θύματος ή της οικογένειάς του. “Κάνουν τη δουλειά τους”, είτε είναι παιδάκι είτε ένας μεγαλόσωμος άντρας. Η σκέψη τους είναι “κάνω τη δουλειά μου και φροντίζω να την κάνω καλά”. Στο τέλος πιθανότατα να βιώνουν και μια ικανοποίηση που έφεραν σε πέρας την αποστολή τους».
Ιδιαίτερα στην περίπτωση του εγκλήματος στον Πάμισο, το πρώτο ερώτημα όλων ήταν: «Μπορεί να κλείσει τα μάτια του και να κοιμηθεί άνθρωπος που έχει πειράξει ένα μωρό; Μπορεί να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας; Να έχει φυσιολογική ζωή;». ' 'θάρρος'