Οι δημοσκόποι υπηρετούν το λαό ή τους εντολοδόχους τους;

Υπάρχουν δύο αντιφάσεις στις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Στην πρώτη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται στην πρόθεση ψήφου, οι πολίτες θεωρούν πως δεν θα είναι ο νικητής των εκλογών. Στη δεύτερη, ενώ διατηρείται η επιθυμία της πλειονότητας των Ελλήνων να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη, την ίδια στιγμή η ίδια πλειοψηφία καταδικάζει συλλήβδην το μνημόνιο.
Πώς ερμηνεύονται τα παραπάνω; Σε ό,τι αφορά την πρώτη αντίφαση, είναι προφανές ότι οι πολίτες αδυνατούν να πιστέψουν πως στην Ελλάδα θα κυριαρχήσει ένα αριστερό κόμμα. Πως το κενό εξουσίας που άφησε η αποτυχημένη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η συντριβή του σε ποσοστά που δεν είχε ούτε τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του πριν από σαράντα χρόνια, θα το καταλάβει ένας ετερόκλητος συνασπισμός συνιστωσών της Αριστεράς, η οποία δεν θα περιλαμβάνει ούτε το «ορθόδοξο» ΚΚΕ ούτε τη μετριοπαθή, φιλοευρωπαϊκή ΔΗΜΑΡ.
Πολύ δε περισσότερο οι πολίτες αδυνατούν να πιστέψουν πως η προσπάθεια συσπείρωσης της Κεντροδεξιάς δεν θα αποδώσει και πως ο φόβος από το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από την ΕΕ –την οποία, όπως σημειώθηκε, υποστηρίζει η πλειοψηφία των Ελλήνων– δεν θα ενεργοποιήσει τα συντηρητικά, μικροαστικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων.
Είναι όμως προφανές πως η προσπάθεια συσπείρωσης της Κεντροδεξιάς γίνεται σε λάθος βάση. Επενδύοντας στο φόβο και την κινδυνολογία, οι πολιτικές δυνάμεις που κατά το πλείστον ευθύνονται για την κρίση που βιώνει η χώρα, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να οδηγούν τους ψηφοφόρους στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολίτες αντιδρούν αρνητικά σε ατεκμηρίωτες αναγωγές τύπου, μνημόνιο = Ευρώπη, αλλαγή μνημονίου = έξοδος από το ευρώ.
Προφανώς η ευθύνη βαραίνει τα «τύποις» μνημονιακά κόμματα, τα οποία στην ουσία ουδέποτε τόλμησαν να υπερασπιστούν τις θετικές πτυχές που αναμφισβήτητα εμπεριέχονται στο μνημόνιο. Ούτε, πολύ περισσότερο, προσπάθησαν να κάνουν την αυτοκριτική τους για τη σημερινή τραγική κατάσταση που βιώνει ο τόπος. Αντ'Α αυτού επιχειρούν να μεταφέρουν προκαταβολικά την ευθύνη για ό,τι δυσάρεστο συμβεί στο μέλλον στην άλλη πλευρά. Η οποία βεβαίως με τη δική της σειρά θα επικαλεστεί τις ευθύνες της προηγούμενης ως άλλοθι για να διατηρηθούν οι γνωστές παθογένειες της ελληνικής οικονομίας.