Η ΕΥΘΥΝΗ βαρύνει αναλογικά όλους. Τα δύο κόμματα που άσκησαν την εξουσία και ποτέ δεν επισήμαναν τους κινδύνους του να ζεις παράγοντας έλλειμμα και χρέος. Τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, που δεν φρόντισαν ποτέ να επισημάνουν ότι οι εργαζόμενοι εκτός από δικαιώματα έχουν και υποχρεώσεις. Τα συνδικάτα και οι θεσμικοί φορείς της οικονομίας που κινούνταν με συντεχνιακή λογική. Οι πνευματικοί άνθρωποι, που δεν τόλμησαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα. Ο Τύπος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που έριξαν άφθονο νερό στο μύλο του λαϊκισμού.
ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ δεν κάναμε ποτέ σοβαρή συζήτηση για το πώς φθάσαμε στο μνημόνιο. Ουδείς ήταν διατεθειμένος να παραδεχθεί, έστω και ένα μικρό μερίδιο ευθύνης, για το ότι η χώρα έφθασε στο πρόθυρα της χρεοκοπίας. Έφταιγαν όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς. Ακόμη και σήμερα περισσεύει η υποκρισία. Γκρεμίσαμε το δικομματισμό (και καλά κάναμε, διότι οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας), αλλά αποφεύγουμε να συζητάμε γιατί άντεξε το σύστημα αυτό για πάνω από 30 χρόνια, ποιοι και πόσοι «βολεύτηκαν» σε αυτό.
ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ είναι ότι εάν δεν αναλύσεις το πρόβλημα, δεν μπορείς να το λύσεις. Στην Ελλάδα αποφεύγουμε συστηματικά να παραδεχτούμε «τι κάναμε λάθος» από τη μεταπολίτευση και μετά. Υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης καταφεύγουμε στο λαϊκισμό, που όχι μόνο δεν αποτελεί λύση, αλλά επιδεινώνει το πρόβλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου