Αν γεννηθείς στο κέντρο μιας χώρας και δεν τύχει να κινηθείς προς την ακρότατη περιφέρειά της, μόνο από τα διαβάσματα ή κάποιες εκδρομές συνειδητοποιείς πως «από δω είμαστε εμείς κι από κει οι άλλοι». Και δεν είναι απίθανο να πενηνταρίσεις χωρίς να δεις ιδίοις όμμασι τους μειονοτικούς ομοεθνείς σου που ζουν στις άκρες, ενίοτε πίσω από μπάρες, πραγματικές ή (εξίσου χωριστικές) συμβολικές. Αν όμως έχεις γεννηθεί πάνω στο όριο, κοντά στα σύνορα, είτε υδάτινα είναι (σαν τον Εβρο) είτε μια νοητή γραμμή, χαραγμένη ύστερα από κάποια Συμφωνία, για την οποία οι τελευταίοι που ερωτώνται είναι οι αυτόχθονες, μαθαίνεις πολύ νωρίς ότι το τυχαίο είναι καθοριστικό μέρος του ανθρώπινου βίου.
Εκατό μέτρα αλλού να χαραχθεί η γραμμή και η Ιστορία παύει να είναι η ίδια. Δείτε λ.χ. τον χάρτη της Αφρικής, με τις ευθείες που τράβηξαν οι αποικιοκράτες, αδιάφοροι για φάρες και φυλές, αδιάφοροι δηλαδή για την ιστορία των «μικροανθρώπων», όπως θεωρούσαν οι «χαρτοχαράκτες» τους γηγενείς. Οι εμφύλιοι που ματώνουν την Αφρική δεν είναι άσχετοι με τον τοτινό σχεδιασμό. Λίγο πιο μέσα ή πιο έξω αν είχε τραβηχτεί η γραμμή, οι ντόπιοι, όποια κι ήταν η εθνική και πολιτισμική κληρονομιά τους, θα ήταν πολίτες άλλου κράτους. Σε τρεις-τέσσερις γενιές ίσως αφομοιώνονταν. Συν τοις άλλοις, επειδή ο άνθρωπος είναι πλάσμα επιβιωτικό.
Οπως διάβαζα στο «Εθνος», τον Ελληνοαμερικανό ξιφομάχο τον πλησίασε η ελληνική ομοσπονδία, πλην «δεν θέλησε να επαναπατριστεί, ούτε καταδέχτηκε καν να το συζητήσει». Αποδέχθηκε το «συμβεβηκός» όπως τόσοι άλλοι. Ούτε αρνησίπατρις είναι ούτε προδότης. Και επειδή η Ιστορία δεν παύει να στήνει παγίδες, ο χρυσαυγίτης βουλευτής, που τάσσεται υπέρ της απέλασης όλων των ξένων, είναι παντρεμένος με ξένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου