.Ορφανοτροφείο Καλαμάτας: Δύσκολες εποχές, το παλιό παρελθόν

Τις εμπειρίες τους για το πειθαρχείο, τις βάρβαρες μεθόδους των «παιδαγωγών» αλλά και την αλληλεγγύη μεταξύ τους περιέγραψαν οι παλιοί τρόφιμοι του ιδρύματος. Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να αποκαλούν ο ένας τον άλλον «αδελφό». «Οταν ήμουνα τριών χρονών και πήγαινα τεσσάρων, καλύτερα μανούλα μου να μ’ έδινες στον χάρο. Τώρα που μεγάλωσα σ’ αυτή την ηλικία, λιώνει το κορμάκι μου μες στα ορφανοτροφεία»

 Αυτοί είναι οι πρώτοι στίχοι του απαγορευμένου τραγουδιού των ορφανοτροφείων, που ακούστηκε και πάλι απ’ τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας κατά τη διάρκεια εκδήλωσης – παρουσίασης του βιβλίου «Το κλουβί και η φωλιά», που εκδόθηκε από το Μουσικό Σχολείο και αποτελεί ένα σπουδαίο ντοκουμέντο για την ιστορία του Εθνικού Ορφανοτροφείου Αρρένων της μεσσηνιακής πρωτεύουσας. Στο άκουσμα των στίχων οι παλιοί τρόφιμοι του ιδρύματος δάκρυσαν. Μαζί τους δάκρυσαν και όσοι παρακολούθησαν τη θεατροποιημένη ξενάγηση στους χώρους του παλιού ορφανοτροφείου, που σήμερα στεγάζει το Μουσικό Σχολείο και το 10ο Δημοτικό Σχολείο. Μέσα σ’ ένα φορτισμένο συγκινησιακά κλίμα, οι παλιοί τρόφιμοι μίλησαν για τις εμπειρίες τους, για το πειθαρχείο και τις βάρβαρες παιδαγωγικές μεθόδους, αλλά και για την αλληλεγγύη που τους ένωνε, με αποτέλεσμα και σήμερα ακόμη να αποκαλούν ο ένας τον άλλον αδελφό. Αποκαλυπτικός για τη συμπεριφορά των «παιδαγωγών» ήταν ο Καλαματιανός δικηγόρος Θοδωρής Αθανασόπουλος, που πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο ορφανοτροφείο. «Φάλαγγα και βούρδουλας, κακία και μοχθηρότητα σε ανήλικα παιδιά σκότωναν τις ψυχές μας».