Επενδύσεις, ανάπτυξη, ναι μεν αλλά…..

Της  Αν­τω­νί­α Μπού­ζα.

Η α­ναγ­και­ό­τη­τα συμ­μα­χι­ών εί­ναι προ­φα­νής για μί­α Χώ­ρα σαν την Ελ­λά­δα που γε­ω­πο­λι­τι­κά ευ­ρί­σκε­ται στο ε­πί­κεν­τρο των ζη­του­μέ­νων Α­να­το­λής και Δύ­σης.
Προ­νο­μι­ού­χα Χώ­ρα η Ελ­λάς α­πό πλευ­ράς φυ­σι­κού πλού­του, κλι­μα­το­λο­γι­κών συν­θη­κών, ε­δα­φο­λο­γι­κής μορ­φο­λο­γί­ας, υ­πε­δά­φους, φυ­σι
Προ­νο­μι­ού­χα, αλ­λά συγ­χρό­νως και ά­τυ­χη.
Δι­ό­τι δι­α­χρο­νι­κά η δι­χό­νοι­α που καλ­λι­ερ­γεί­ται τε­χνι­έν­τως α­πό οι­κο­νο­μι­κά κέν­τρα, τη βο­η­θεί­α και Ελ­λη­νι­κών κέν­τρων, η πλα­σμα­τι­κή ευ­η­με­ρί­α που μας έ­στρε­ψε σε μαλ­θα­κό­τη­τα και σε υ­στέ­ρη­ση α­να­ζή­τη­σης δη­μι­ουρ­γι­κών δι­ε­ξό­δων, σε συν­δυα­σμό με το υ­πάρ­χον μορ­φω­τι­κό ε­πί­πε­δο των Ελ­λή­νων, εί­ναι αι­τί­ες που μας ο­δη­γούν σε συ­νε­χή τρα­γι­κά λά­θη, σε έλ­λει­ψη ου­σι­α­στι­κών συμ­μα­χι­ών και ά­δο­λης και ά­ρι­στης εκ­με­τάλ­λευ­σης του πλού­του μας, προς ό­φε­λος της πα­τρί­δας.
Έ­τσι λαμ­βά­νον­ται α­πο­φά­σεις που δεν εί­ναι εύ­πε­πτες α­πό το λα­ό, που δι­α­τα­ράσ­σουν την εμ­πι­στο­σύ­νη του στους θε­σμούς και δη­μι­ουρ­γούν μο­νί­μως κα­χυ­πο­ψί­ες που στο τέ­λος δυ­να­μι­τί­ζουν τη ζω­ή ό­λων μας.
Ναι, να εκ­με­ταλ­λευ­θού­με τον πλού­το της πα­τρί­δας μας, να γί­νουν ε­πεν­δύ­σεις, να υ­πάρ­ξουν δου­λει­ές, αλ­λά ό­ταν υ­πάρ­χει η κα­χυ­πο­ψί­α ό­τι ε­ξυ­πη­ρε­τούν­ται με λε­όν­τει­ες συμ­φω­νί­ες τα συμ­φέ­ρον­τα των ε­πεν­δυ­τών και ό­χι της Ελ­λά­δος και του λα­ού, τό­τε υ­πάρ­χει α­να­βρα­σμός, ε­νώ η συσ­σώ­ρευ­ση τέ­τοι­ων πε­ρι­στα­τι­κών και η έλ­λει­ψη εμ­πι­στο­σύ­νης που α­πορ­ρέ­ει α­πό τα δι­α­σταυ­ρού­με­να πυ­ρά των πο­λι­τι­κών σχη­μα­τι­σμών της πα­τρί­δας μας ,α­μαυ­ρώ­νουν τις σω­στές και ει­λι­κρι­νείς προ­σπά­θει­ες.
Έ­να πα­ρά­δειγ­μα θα α­να­φέ­ρω: Για την ε­πέν­δυ­ση των Κα­να­δών στη Χαλ­κι­δι­κή, καί­τοι α­κού­σα­με για την α­νάγ­κη ε­πεν­δύ­σε­ων και την α­ξι­ο­ποί­η­ση του Ελ­λη­νι­κού πλού­του, κα­λό εί­ναι να γνω­ρί­ζουν οι ι­θύ­νον­τες πως αυ­τό, δεν έ­χει πε­ρά­σει θε­τι­κά στην κοι­νω­νί­α και ε­πι­βάλ­λε­ται για να μην υ­πάρ­χουν σκι­ές να δο­θούν πε­ραι­τέ­ρω στοι­χεί­α και ε­πε­ξη­γή­σεις.
Αυ­τό, δι­ό­τι εί­ναι εμ­φα­νής η α­ναν­τι­στοι­χί­α πώ­λη­σης-α­ξί­ας του υ­πό­γει­ου πλού­του που δη­μι­ουρ­γεί ε­ρω­τη­μα­τι­κά που προ­βλη­μα­τί­ζουν α­κό­μη και τους θι­α­σώ­τες των ε­πεν­δυ­τι­κών προ­σπα­θει­ών.
Δη­λα­δή πως η α­γο­ρά­στρια ε­ται­ρεί­α έ­δω­σε μό­λις 11.000.000,ε­νώ η χρη­μα­τι­στη­ρια­κή α­ξί­α έ­χει α­νέ­βει στα 2,5 δισ. και τα ε­κτι­μώ­με­να με­ταλ­λεύ­μα­τα εί­ναι 15.20 δις.
Τα λοι­πά που α­φο­ρούν το πε­ρι­βάλ­λον εί­ναι προ­φά­σεις και φυ­σι­κά η μό­νι­μη “ε­πω­δός” κυ­ρί­ως της Α­ρι­στε­ράς, που πλέ­ον κού­ρα­σαν το λα­ό , ό­ταν σε ό­λα τα ε­πεν­δυ­τι­κά σχέ­δια έ­χουν να πουν μο­νί­μως έ­να Ο­ΧΙ .
Την α­γω­νί­α δε, για τη δι­α­φύ­λα­ξη του πε­ρι­βάλ­λον­τος υ­πο­κρι­τι­κά και με στό­χο τα ε­κλο­γι­κά πο­σο­στά, κά­ποι­οι τη μο­νο­πω­λούν, ε­νώ φυ­σι­κά εί­ναι έ­να ζή­τη­μα, που αγ­γί­ζει ό­λους τους αν­θρώ­πους.
Πως θα ξε­φύ­γου­με ό­μως, α­πό τη μέγ­γε­νη της ύ­φε­σης αν δεν εκ­με­ταλ­λευ­τού­με ό­σους φυ­σι­κούς πό­ρους α­πλό­χε­ρα χα­ρί­στη­καν στην Ελ­λά­δα;
Αν δεν βρε­θεί η χρυ­σή το­μή, δη­λα­δή να μην κα­τη­γο­ρούν­ται κά­ποι­οι πως ξε­που­λούν και κά­ποι­οι δογ­μα­τι­κά να λέ­νε ό­χι σε ό­λα, ποι­νι­κο­ποι­ών­τας κά­θε προ­σπά­θεια, δυ­στυ­χώς δεν θα κά­νου­με τί­πο­τα και θα χά­σου­με κά­θε ευ­και­ρί­α α­νά­καμ­ψης α­ξι­ο­ποι­ών­τας τις δι­κές μας δυ­νά­μεις.
Ας αν­τι­δρά­σου­με δη­μι­ουρ­γι­κά στη μοί­ρα που χά­ρα­ξαν άλ­λοι για ε­μάς και με συ­νέ­νω­ση των δυ­νά­με­ων του Ελ­λη­νι­κού Έ­θνους, να κά­νου­με το θαύ­μα!
Μπο­ρού­με, αλ­λά πρέ­πει ν΄αλ­λά­ξου­με νο­ο­τρο­πί­α και να πι­στέ­ψου­με πως ε­κτός των α­κραί­ων θέ­σε­ων υ­πάρ­χει και η μέ­ση βα­τή ο­δός.
Ας μην ο­δη­γή­σου­με μό­νοι μας στην κερ­δο­σκο­πι­κή κι­νού­με­νη άμ­μο ό­λη την πα­τρί­δα μας και τις ζω­ές μας !

­κής ο­μορ­φιάς, θά­λασ­σας κ.α.