Πόσοι βουλευτές υποστηρίζουν την κυβέρνηση

«Τώρα, μπορεί να είμαστε λιγότεροι αλλά είμαστε σαφώς με πιο “καθαρή” εικόνα», τονίζουν γαλάζια και πράσινα στελέχη.
Του Γιώργου Σ. Μπουρδάρα
Σε πολιτικό πλεονέκτημα επιχειρείται, μέσω ανακατατάξεων εντός Κοινοβουλίου, να εξελιχθεί για την κυβέρνηση η τελευταία μείζονος σημασίας κρίση. Μετά την αίσθηση της απόλυτης ρευστότητας που υπήρχε τη νύχτα της Πέμπτης, αλλά και την προφανώς αμήχανη φράση «oι εταίροι είναι τόσοι όσοι χρειάζονται για να υπάρχει η δεδηλωμένη», που είπε το μεσημέρι της Παρασκευής από του βήματος της Βουλής η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της Ν.Δ. κ. Σοφία Βούλτεψη, στο Περιστύλιο οι συζητήσεις επικεντρώνονταν σε εκτιμήσεις οι οποίες αφορούσαν το πόσο ευρύ θα είναι το κοινοβουλευτικό μαξιλάρι πάνω στο οποίο θα στηρίζεται η κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό των σχετικών συζητήσεων ήταν πως αρκετοί μιλούσαν όχι απλώς για το άθροισμα των δύο κύριων κοινοβουλευτικών ομάδων, της γαλάζιας (125 έδρες) και της πράσινης (28), αλλά για τον… πολλαπλασιασμό των ψήφων υποστήριξης!
Κάποιοι «βλέποντας» στη δεξαμενή των ανεξάρτητων βουλευτών, και άλλοι πιθανολογώντας μελλοντικές «αποσκιρτήσεις» από τη ΔΗΜΑΡ (ήδη συζητήθηκαν τα ονόματα των κ. Β. Οικονόμου και Γρ. Ψαριανού, αν και αμφότεροι δήλωσαν πως παραμένουν στο κόμμα τους), ή και τους Ανεξάρτητους Ελληνες (με τα μάτια αρκετών να κοιτούν προς τον κ. Τ. Κουίκ). Στην παρούσα φάση, η λογική των αριθμών καταδεικνύει πως δίπλα στους 153 βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να προστεθούν οι ψήφοι των νυν ανεξαρτήτων Κ. Μαρκόπουλου και Θ. Σολδάτου (πρώην γαλάζιων, των οποίων η επιστροφή στο κόμμα σχεδόν προεξοφλείται από ορισμένους), αλλά και Α. Λοβέρδου και Χρ. Αηδόνη, οι οποίοι φαίνεται να έχουν καταστήσει μάλλον σαφές ότι αντιτίθενται σε κάθε εξέλιξη που θα συνεπαγόταν πτώση της κυβέρνησης και προσφυγή σε πρόωρη εκλογική αναμέτρηση.
Εκείνο το οποίο μένει να διαφανεί είναι αν ο κοινός βηματισμός των ανωτέρω με τον κεντρικό κορμό της κυβέρνησης θα επισφραγιστεί μέσω επανένταξής τους στους κομματικούς μηχανισμούς και τις Κ.Ο., αν θα στηρίζεται σε μια συμφωνία «αρχών» ή σε καταγραφή στήριξης διά της ψήφου, α λα καρτ, κάθε που η συζήτηση θα αφορά κεντρικής σημασίας μεταρρυθμιστικές πολιτικές.