Διαδρομές στη Καλαμάτα – Η πιο όμορφη παραλιακή γραμμή

«Τι ώ­ρα κλεί­νε­τε;» ρω­τά­ω τη σερ­βι­τό­ρα του μι­κρού κα­φέ α­πέ­ναν­τι α­πό το ξε­νο­δο­χεί­ο P­h­a­r­ae στην Πα­ρα­λί­α της Κα­λα­μά­τας. «Μα δεν κλεί­νου­με, εί­μα­στε α­νοι­χτοί ό­λο το ει­κο­σι­τε­τρά­ω­ρο» μου α­παν­τά­ει ε­κεί­νη. Η Κα­λα­μά­τα, μια πό­λη που δεν κοι­μά­ται, μου α­ρέ­σει η προ­ο­πτι­κή. Ο,τι ώ­ρα κι αν θε­λή­σω μπο­ρώ να α­πο­λαύ­σω μια α­πό τις πιο ό­μορ­φες πα­ρα­λια­κές «γραμ­μές» της Ελ­λά­δας χω­ρίς να αι­σθαν­θώ μό­νη. Πράγ­μα­τι στον παι­δό­το­πο που βρί­σκε­ται στον ί­διο δρό­μο, δί­πλα στο Ει­κα­στι­κό Ερ­γα­στή­ρι Κα­λα­μά­τας, γο­νείς και παι­διά το ξε­νυ­χτά­νε, οι μεν χα­λα­ρώ­νον­τας με έ­να πο­τό, τα δε παί­ζον­τας στα τραμ­πο­λί­να, φου­σκω­τά, συγ­κρου­ό­με­να αυ­το­κι­νη­τά­κια κ.λπ. Λί­γο πιο ε­κεί στο Λι­μά­νι έ­να κα­ρα­βά­κι έ­χει φτά­σει γε­μά­το με φρέ­σκα ψά­ρια και που­λά­ει. Κα­φε­τέ­ρι­ες, «φα­γά­δι­κα» ό­λων των ει­δών, τα­βερ­νού­λες κρυμ­μέ­νες κά­τω α­πό τα δέν­τρα, ό,τι κι αν ε­πι­θυ­μή­σεις α­πλω­μέ­νο μέ­χρι την ά­κρη του λι­μα­νιού.
Α­κό­μη και οι ρο­μαν­τι­κοί μπο­ρούν να βρουν την η­συ­χί­α τους α­κο­λου­θών­τας την προ­βλή­τα έ­ως το τέ­λος της. Αυ­τά α­να­φέ­ρει για την πα­νέ­μορ­φη πό­λη μας η Σάν­τρα Βούλ­γα­ρη στην ε­φη­με­ρί­δα Κα­θη­με­ρι­νή, που έ­χει πια γί­νει του­ρι­στι­κό θέ­ρε­τρο για χι­λιά­δες ε­πι­σκέ­πτες. Και συ­νε­χί­ζει το άρ­θρο της α­να­φε­ρό­με­νη στις ο­μορ­φι­ές που έ­χει η Κα­λα­μά­τα. Η Πα­ρα­λί­α ε­κτεί­νε­ται μέ­χρις πέ­ρα έ­ως το ξε­νο­δο­χεί­ο «Φι­λο­ξέ­νια» και έ­χει πολ­λές ε­πι­λο­γές για βρα­δι­νές ε­ξό­δους, φυ­σι­κά και για μπά­νιο το πρω­ί. Δεν συ­ζη­τώ για τη θέ­α του Τα­ΰ­γε­του που ορ­θώ­νε­ται πα­νύ­ψη­λος και μα­γευ­τι­κός κα­θώς βυ­θί­ζε­σαι στη θά­λασ­σα της Κα­λα­μά­τας. Για α­πο­γευ­μα­τι­νή έ­ξο­δο θα σύ­στη­να μια βόλ­τα στην κεν­τρι­κή πλα­τεί­α στην Α­ρι­στο­μέ­νους. Α­πα­ραί­τη­τη ε­πί­σκε­ψη στο Σι­δη­ρο­δρο­μι­κό Πάρ­κο, έ­να υ­παί­θριο μου­σεί­ο μο­να­δι­κό στο εί­δος τους και φυ­σι­κά στον α­να­και­νι­σμέ­νο Α­θα­να­σί­ου για γλυ­κό.­.. Α­πό ε­κεί και πέ­ρα εί­ναι ω­ραί­ο α­πλώς να πε­ρι­πλα­νι­έ­σαι στην πό­λη. Η Κα­λα­μά­τα έ­χει μια σει­ρά α­πό υ­πέ­ρο­χα νε­ο­κλα­σι­κά κτί­ρια. Τις αρ­κε­τές φο­ρές που έ­χω περ­πα­τή­σει βρά­δυ α­πό το κέν­τρο που η­συ­χά­ζει προς την πα­ρα­λί­α που δεν κοι­μά­ται μου α­ρέ­σει κά­θε φο­ρά να τα ξε­χω­ρί­ζω: κά­ποι­α φω­τι­σμέ­να, κά­ποι­α ό­χι, κά­ποι­α α­κα­τοί­κη­τα, εγ­κα­τα­λε­λειμ­μέ­να, κά­ποι­α με α­νοι­χτό έ­να πα­ρά­θυ­ρό τους.­..