ΟΙ ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΕΙΣ του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που προβλέπονται αυτούσιες στα Παραρτήματα του ν. 4111/2013 (ΦΕΚ Α 18/25-1-2013, σελ. 350 επ.) είναι πλέον στα χέρια των δανειστών. Σ’αυτές, μεταξύ των άλλων, δηλώνεται ότι το ελληνικό κράτος παραιτείται, επίσημα και αμετάκλητα, από κυριαρχικά δικαιώματα, ακατάλυτες πρόνοιες του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου και του «δικαίου της ανάγκης», αλλά και από το δικαίωμα επαναδιαπραγμάτευσης της Δανειακής Σύμβασης. Στην παγκόσμια Ιστορία των ελεύθερων λαών δεν υπάρχει τέτοιο προηγούμενο: Να πειθαναγκάζεται δηλαδή το ανώτατο κρατικό όργανο (ΝΣΚ) -που, σύμφωνα με το άρθρο 100Α του Ελληνικού Συντάγματος, είναι αρμόδιο να υποστηρίζει δικαστικά και να εκπροσωπεί το Δημόσιο-, να παραδώσει στους δανειστές Γνωμοδοτήσεις («Legal Opinions»), σύμφωνα με τις οποίες η χώρα δεσμεύεται και ότι: α. «5.Η Σύμβαση Τροποποίησης είναι στην κατάλληλη νομική μορφή, σύμφωνα με το Ελληνικό Δίκαιο, προκειμένου να εκτελεστεί κατά του Δικαιούχου Κράτους Μέλους και της Τράπεζας της Ελλάδος. Η εκτέλεση της Σύμβασης δεν είναι αντίθετη με ελληνικές διατάξεις αναγκαστικού δικαίου, με τη δημόσια τάξη στο Δικαιούχο Κράτος Μέλος, με τις διεθνείς συνθήκες ή τις γενικώς παραδεδεγμένες αρχές του διεθνούς δικαίου που δεσμεύουν το Δικαιούχο Κράτος Μέλος και την Τράπεζα της Ελλάδος.» (παρ. 5 σελ. 359). β. «10.Ο ορισμός του Αγγλικού δικαίου ως εφαρμοστέου δικαίου για την Σύμβαση Τροποποίησης αποτελεί έγκυρη επιλογή εφαρμοστέου δικαίου, που δεσμεύει το δικαιούχο Κράτος Μέλος και την Τράπεζα της Ελλάδος σύμφωνα με το Ελληνικό δίκαιο.» (παρ. 10 σελ. 360). γ. «11.Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος έχουν υπαχθεί νόμιμα, αποτελεσματικά και αμετάκλητα στην αποκλειστική αρμοδιότητα των Δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου σε σχέση με τη Σύμβαση Τροποποίησης και κάθε απόφαση των δικαστηρίων αυτών θα είναι αμετάκλητη και εκτελεστή στο Δικαιούχο Κράτος Μέλος.» (παρ. 11 σελ. 360). δ. «12.Ούτε το Δικαιούχο Κράτος Μέλος ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης -πριν ή μετά την έκδοση δικαστικής απόφασης- ή εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση Τροποποίησης.» (παρ. 12 σελ. 360). ε. «14.Σύμφωνα με το Ελληνικό δίκαιο, το Κοινοβούλιο δεν απαιτείται να επικυρώσει την παρούσα Σύμβαση Τροποποίησης, προκειμένου αυτή να είναι αποτελεσματική και δεσμευτική.» (παρ. 14 σελ. 360). στ. «15.
Εν κατακλείδι, η Σύμβαση Τροποποίησης έχει νομίμως συναφθεί εκ μέρους του Δικαιούχου Κράτους Μέλος και της Τράπεζας της Ελλάδος και όλες οι υποχρεώσεις του Δικαιούχου Κράτους Μέλους και της Τράπεζας της Ελλάδος αναφορικά με τη Σύμβαση Τροποποίησης και την Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης όπως αυτή τροποποιείται από την Σύμβαση Τροποποίησης είναι έγκυρες, δεσμευτικές και εκτελεστές σύμφωνα με τους όρους τους και δεν απαιτείται κάτι επιπλέον για να τεθούν αυτές σε εφαρμογή.» (παρ. 15 σελ. 360). Η εξέλιξη αυτή καθιστά ακόμη πιο δυσεπίλυτο το ελληνικό ζήτημα. Αν δεν ακυρωθεί άμεσα ο ν. 4111/2013 που προέβλεψε αυτές τις Γνωμοδοτήσεις ως προαπαιτούμενο και δεν ανακληθούν αυτές πάραυτα, το οικονομικό πρόβλημα της πατρίδας είναι αδύνατον να επιλυθεί στο μέλλον, αφού, κατά την ισχυρότερη ερμηνεία, ούτε το ζήτημα του χρέους (σύνθεση, ύψος) μπορεί να τεθεί, ούτε το δικαίωμα της επαναδιαπραγμάτευσης των Δανειακών Συμβάσεων μπορεί νόμιμα (βάσιμα) να προβληθεί. Δηλαδή, μετά τις καταπλεονεκτικές δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί με τις Γνωμοδοτήσεις, η χώρα θα βρίσκεται για πολλές δεκαετίες στο έλεος των δανειστών. Η χορήγηση αυτών των Γνωμοδοτήσεων τέθηκαν από τον ν. 4111/2013 ως θεμελιώδες προαπαιτούμενο για τη χορήγηση κάθε επόμενης δόσης δανείου. Σημειωτέον ότι η παραίτηση της παρ. 12 (σελ. 360) δεν περιλαμβανόταν στο πρώτο Μνημόνιο (ν. 3845/2010) και την πρώτη Σύμβαση, όπου ετίθετο ως προϋπόθεση της παραίτησης από της ασυλίας των περιουσιακών στοιχείων του κράτους λόγω εθνικής κυριαρχίας, η συνήθης φράση «εκτός εάν αναγκαστικός νόμος άλλως ορίζει». Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, με την ισχύουσα διατύπωση «της ρήτρας παραίτησης», οι δανειστές προσπάθησαν (και πέτυχαν) να ευνουχίσουν την ελληνική πλευρά και να την αφοπλίσουν παντελώς από κάθε μελλοντική επίκληση των υπέρτερης ισχύος κανόνων Διεθνούς Δικαίου ενώπιον των Δικαστηρίων ή Διαιτητικών Επιτροπών.
Σ’αυτό μάλιστα το λεπτό σημείο, απαίτησαν και έλαβαν γραπτώς τη διαβεβαίωση από τον επίσημο νομικό παραστάτη του Ελληνικού Δημοσίου ότι η Δανειακή Σύμβαση (κύρια και τροποποιητική) δεν αντιβαίνει σε αναγκαστικό νόμο ή νόμο δημόσιας τάξης. Έτσι κάλυψαν και την ακυρότητα της πρώτης Δανειακής Σύμβασης (που δεν είχε περάσει από τη Βουλή των Ελλήνων) και το εμπόδιο του αναγκαστικού νόμου ή του Ανθρωπιστικού Δικαίου που ορίζουν διαφορετικά. Αυτό, πλην της μεγάλης συμβολικής του σημασίας, πρακτικά σημαίνει ότι, σε κάθε αμφισβήτηση του κύρους της Σύμβασης από μία επόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς, με την επίκληση των άνω αρχών αλλά και του εσωτερικού αναγκαστικού νόμου, οι δανειστές θα προβάλουν το επιχείρημα ότι «εσείς μόνοι σας ζητήσατε και παραιτηθήκατε από αυτά τα δικαιώματα»!! Είναι βεβαίως άλλης τάξεως ζήτημα αν μπορεί να νοηθεί και να ισχύσει παραίτηση από αυτά τα αναφαίρετα δικαιώματα που αναγνωρίζει σε έναν λαό και ένα έθνος η συνταγματική και διεθνής έννομη τάξη!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου