Συλλογικές ή ατομικές οι ευθύνες στην πολιτική;

Της Αν­τω­νί­ας Μπού­ζα 
Τον τε­λευ­ταί­ο και­ρό, πλη­θώ­ρα δη­μο­σι­ευ­μά­των και έν­το­νης φη­μο­λο­γί­ας για πρά­ξεις ή πα­ρα­λεί­ψεις της αυ­το­δι­οί­κη­σης α­να­στα­τώ­νουν έ­τι πε­ραι­τέ­ρω τους πο­λί­τες και τους δη­μι­ουρ­γούν εν μέ­σω κρί­σης, την αί­σθη­ση της γε­νι­κευ­μέ­νης δι­ά­λυ­σης και α­νε­ξέ­λεγ­κτης δι­α­πλο­κής. Βέ­βαι­α νε­ρό στο μύ­λο της αμ­φι­σβή­τη­σης, δί­νει κυ­ρί­ως ο το­μέ­ας ε­νη­μέ­ρω­σης και κά­ποι­οι α­πό το χώ­ρο αυ­τό, που προ­σπα­θούν με εμ­φα­νή την α­γω­νί­α για το μέλ­λον ό­σων υ­πο­τί­θε­ται στη­ρί­ζουν, να αν­τι­στρέ­ψουν την αρ­χι­κή βά­ση ε­πί της ο­ποί­ας λει­τουρ­γεί το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Έ­τσι βλέ­που­με το πα­ρά­δο­ξο, για τα τυ­χόν α­να­κύ­πτον­τα προ­βλή­μα­τα, να γε­νι­κεύ­ουν τον κα­τα­με­ρι­σμό ευ­θυ­νών, προ­σπα­θών­τας να υ­πο­τι­μή­σουν, την α­το­μι­κή ευ­θύ­νη του κα­τά πε­ρί­πτω­ση υ­πευ­θύ­νου αι­ρε­τού προ­σώ­που. Θε­ω­ρώ ό­τι κά­τι τέ­τοι­ο αν­τί­κει­ται στις κα­λές πρα­κτι­κές της δι­και­ο­σύ­νης και α­φή­νει πε­δί­ον ε­λεύ­θε­ρον για α­το­μι­κές πα­ρα­βα­τι­κές συμ­πε­ρι­φο­ρές. Δι­ά­βα­σα σε κά­ποι­ο δι­α­δι­κτυα­κό μέ­σο, πως για δι­ά­φο­ρα έρ­γα π.χ. της Πε­ρι­φέ­ρειας Πε­λο­πον­νή­σου, που υ­πάρ­χουν σχε­τι­κές κα­ταγ­γε­λί­ες και δι­α­χε­ό­με­νη φη­μο­λο­γί­α πε­ρί α­δι­α­φα­νών δι­α­δι­κα­σι­ών κλπ., α­να­φέ­ρε­ται ως τί­τλος πως.­.­.­.­.. οι κα­ταγ­γε­λί­ες ε­ναν­τί­ον του Τα­τού­λη θα πέ­σουν στο κε­νό.
Α­πο­ρώ ει­λι­κρι­νώς με τη λο­γι­κή του μέ­σου και της με­τά­θε­σης της κα­τεύ­θυν­σης των τυ­χόν ευ­θυ­νών, α­πό τους ά­με­σα υ­πευ­θύ­νους δι­α­χει­ρι­στές του συγ­κε­κρι­μέ­νου το­μέ­α πο­λι­τι­κής, α­πο­κλει­στι­κά στον ε­πι­κε­φα­λής, θε­ω­ρών­τας ί­σως, πως οι ευ­θύ­νες στην πο­λι­τι­κή εί­ναι συλ­λο­γι­κές και ό­χι αυ­στη­ρώς προ­σω­πι­κές. Αυ­τό το θε­ω­ρώ αν­τι­δε­ον­το­λο­γι­κό, δι­ό­τι υ­πάρ­χουν πο­λι­τι­κώς υ­πεύ­θυ­νοι το­μέ­ων που ε­πι­βάλ­λε­ται ν΄α­να­λά­βουν τυ­χόν ευ­θύ­νες για δι­κές τους πρά­ξεις ή πα­ρα­λεί­ψεις. Α­κό­μη και ο ε­πι­κε­φα­λής στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή ο κ.Τα­τού­λης, δεν εί­ναι σω­στό να χρε­ώ­νε­ται για ό­σα δι­α­χει­ρί­ζον­ται άλ­λοι, που ευ­ρί­σκον­ται στις θέ­σεις ευ­θύ­νης με εν­το­λή των πο­λι­τών. Αυ­τός και ό­ποι­ος άλ­λος στη θέ­ση του, ε­πι­βάλ­λε­ται να κρι­θεί πο­λι­τι­κά τό­σο για τις ε­πι­λο­γές των προ­σώ­πων στις καί­ρι­ες πο­λι­τι­κές θέ­σεις, ό­σο και για την κα­τεύ­θυν­ση της πο­λι­τι­κής του, ε­κτός και αν α­πο­δε­δειγ­μέ­να α­να­κύ­ψουν άλ­λα ζη­τή­μα­τα. Θε­ω­ρώ ως κομ­βι­κό για το αύ­ριο της αυ­το­δι­οί­κη­σης, ο κά­θε έ­νας αι­ρε­τός, να α­πο­λαμ­βά­νει το α­πο­τέ­λε­σμα των πρά­ξε­ών του, εί­τε θε­τι­κό εί­ναι αυ­τό εί­τε αρ­νη­τι­κό και η ό­ποι­α κρί­ση, να α­φο­ρά την πο­ρεί­α του και την α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τά του. Φυ­σι­κά μί­α αυ­το­δι­οι­κη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη θα κρι­θεί ως σύ­νο­λο για την α­πό­δο­σή της, αλ­λά μέ­σα σε αυ­τήν, η κά­θε πε­ρί­πτω­ση προ­σώ­πων και ρό­λων, δι­α­φέ­ρει και φέ­ρει τη σφρα­γί­δα της κά­θε πο­λι­τι­κής προ­σω­πι­κό­τη­τας που πρέ­πει να α­ξι­ο­λο­γη­θεί α­το­μι­κά.
Οι πε­ρι­πτώ­σεις ό­που χρή­ζουν δι­ε­ρεύ­νη­σης, πρέ­πει ευ­θαρ­σώς να α­να­δει­κνύ­ον­ται και οι τυ­χόν υ­παί­τιοι, να α­να­λαμ­βά­νουν τις ευ­θύ­νες τους, ε­νώ σε α­πο­δε­δειγ­μέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις κα­κο­δι­α­χεί­ρι­σης και συ­ναλ­λα­γών, οι συ­νέ­πει­ες να εί­ναι βα­ρι­ές και ά­με­σες! Η Χώ­ρα μας δι­έρ­χε­ται ε­ξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λες στιγ­μές. Η έκ­πτω­ση της α­ξι­ο­πι­στί­ας των θε­σμών, α­πει­λεί να συμ­πα­ρα­σύ­ρει και την α­ξι­ο­πι­στί­α, συ­νο­λι­κά του αν­τι­προ­σω­πευ­τι­κού μας συ­στή­μα­τος, με α­πρό­βλε­πτες συ­νέ­πει­ες για τη Δη­μο­κρα­τί­α και το επίπεδο ζωής όλων μας.