Άλλωστε, θεωρούμε ότι δεν υπάρχει χώρα στην Ευρώπη που να ευδοκιμεί τόσο πολύ το εμπόριο μιζέριας και ο δημόσιος λόγος να διακατέχεται από τόσο αρνητισμό όσο εδώ. Θα αντιτάξει κάποιος, ευλόγως, ότι η πραγματικότητα είναι αυτή που καθορίζει το ύφος του διαλόγου. Αν οι πολίτες περνάνε άσχημα, αρνητική θα είναι η ατζέντα. Εν μέρει σωστό. Εν μέρει όμως. Μεταξύ του χαζοχαρούμενου κολαούζου και του εμμονικού-εμπαθούς επικριτή, υπάρχουν αμέτρητες ενδιάμεσες πολιτικές στάσεις. Σε μια κοινωνία που πλήττεται πράγματι δεν μπορείς να περιμένεις από όσους πλήττονται να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα με στωικότητα βουδιστή μοναχού. Όμως, μπορείς να απαιτείς από τους πολιτικούς ταγούς να ασχολούνται με την υπέρβαση της κρίσης και να μη λειτουργούν μόνο ως «μεγάφωνα» της αγανάκτησης. Εξάλλου, πολλοί εξ αυτών δεν είναι καν πληττόμενοι, αλλά απλώς επενδύουν πολιτικά στην κρίση.
Στην κατάσταση που είναι σήμερα η Ελλάδα, ο συνεχής αρνητισμός αποτελεί μέρος του προβλήματος. Αναπαράγει μια παθογενή εσωστρέφεια και κάνει ακόμα δυσκολότερη την υπέρβασή της. Αποδυναμώνει δημιουργικές δυνάμεις και θετικά εγχειρήματα. Κρατά το δημόσιο διάλογο προσκολλημένο σε σκιαμαχίες, πέραν των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας.
Μια κοινωνία σε κρίση ΔΕΝ έχει την πολυτέλεια να πολιτικολογεί διαρκώς αντί να δρα. Να αποσυντίθεται αντί να λειτουργεί συντεταγμένα. Να αλληλοεξοντώνεται σε πολιτικό και ηθικό επίπεδο αντί να διαθέτει ένα μίνιμουμ συναίσθησης κοινής πορείας. Πολλά γράψαμε, όμως, ως εισαγωγή.
Το πρόσωπο της χρονιάς
Ποιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πρόσωπο της χρονιάς σε ένα νομό της χώρας που πασχίζει να κρατήσει καθαρό το πρόσωπό του, να γιατρέψει τα σημάδια που αφήνουν πάνω του οι δυσκολίες, οι οποίες, παρά τις ανακοινώσεις θριάμβου, εξαπλώνονται και επιδεινώνονται; Υπάρχουν σίγουρα και φωτεινά πρόσωπα και παρήγορα περιστατικά μέσα στο τόσο γκρίζο, ένα γκρίζο που σε μεγάλο τμήμα του γίνεται κατάμαυρο, χρυσαυγίτικα ζοφερό.
Υπάρχει, πρωτίστως, η ανώνυμη, σιωπηρή και όντως ανιδιοτελής αλληλεγγύη των ανθρώπων, που, χλευάζοντας τις επιδείξεις του γυαλιού, συντηρούν τη συνοχή της κοινωνίας και κάτι από τις αξίες της.
Ποιο άλλο θα μπορούσε να είναι το πρόσωπο της χρονιάς, λοιπόν, εκτός από τον πολίτη της αλληλεγγύης; Ένα τέτοιο λαμπρό παράδειγμα είναι οι άνθρωποι που έστησαν το Κοινωνικό Ιατρείο Καλαμάτας.
«Δεν πιστεύω στη φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη» επισήμαινε σωστά, πριν από κάμποσο καιρό, ο Εδουάρδο Γκαλεάνο. «Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλον και μαθαίνεις από αυτόν. Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους».
Αυτό τόνισε και ο ιατρός, ιδρυτικό μέλος της συγκεκριμένης δομής, Αναστάσιος Πουλόπουλος, πρόσφατα. «Η αλληλεγγύη και όχι η φιλανθρωπία είναι αυτή που θα βοηθήσει τον κόσμο να σταθεί όρθιος απέναντι στη λαίλαπα που μας έχει πάρει μπάλα», σχολίασε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας, Κ. Μαργέλη, στους χώρους του τις προηγούμενες ημέρες.
Σημείωσε, επίσης, ότι στον ενάμιση χρόνο της λειτουργίας αυτής της δομής εξυπηρετούνται περίπου 1.100 άτομα, ενώ έχουν γίνει περισσότερες από 5.000 επισκέψεις στα ιατρεία. Πρόσθεσε, όμως, ότι οι αριθμοί αυτοί δεν αποτυπώνουν το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος, το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο.
Χαρακτηριστικά σημείωσε ότι όλοι οι γιατροί και όχι μόνο οι εθελοντές του Δικτύου προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ανθρώπους που παλιότερα ήταν πελάτες τους, αλλά τώρα δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν. Αυτή η προσφορά, ωστόσο, δεν καταγράφεται στα στοιχεία του Κοινωνικού Ιατρείου.
Δε φωνάζει, μόνο αγωνίζεται
Ήταν πολλοί, πάρα πολλοί, οι άγνωστοι, ανώνυμοι Μεσσήνιοι πολίτες που υπέφεραν και αυτή τη χρονιά εξαιτίας της οικονομικής –μα και πολιτικής, κοινωνικής εντέλει– κρίσης που μαστίζει τη χώρα. Ήταν, επίσης, πολλοί εκείνοι οι ανώνυμοι που για μια ακόμη χρονιά προσπάθησαν με όλες τους τις δυνάμεις να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους απέναντι στις δυσκολίες.
Τιμώντας αυτόν τον «ανώνυμο Μεσσήνιο» που δίνει μια καθημερινή, άνιση μάχη (ο καθένας από το δικό του πόστο, στο χώρο και το χρόνο που του αναλογεί), θα λέγαμε πως είτε με μνημόνιο είτε χωρίς μνημόνιο, είτε υπό κρίση είτε δίχως κρίση, ο ανώνυμος αυτός πολίτης παραμένει σταθερός στην ακεραιότητα, την εντιμότητα, τη νηφαλιότητα, στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα, τη σχέση του με το Δημόσιο και τους συνανθρώπους του.
Είναι ο Έλληνας τον οποίο χαρακτηρίζει μια εσωτερική στερεότητα, η οποία, πάνω απ’ όλα, έχει να κάνει με τον ίδιο προσωπικά. Αναπροσαρμόζεται, ζορίζεται, πιέζεται, αγωνιά και περνά νύχτες ξάγρυπνες, δεν είναι ούτε άκαμπτος ούτε παθητικός απέναντι στις καταστάσεις, ωστόσο δεν παρεκκλίνει από τη βαθύτερη ουσία των αρχών που διέπουν τον αγώνα του.
Όταν έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα ατόμων, κάποιοι μιλούν ακόμα και για «εθνική συνείδηση». Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο ανώνυμος πολίτης που αγωνίζεται σήμερα είναι εκείνος που διατηρεί την ίδια εκείνη στάση που είχε προτού η οικονομική κρίση χτυπήσει την πόρτα του. Μπορεί να μη φαίνεται διότι δε φωνασκεί, δεν κηρύττει, δε δείχνει με το δάχτυλο, δε θρηνωδεί και δεν αυτομαστιγώνεται, αλλά είναι εδώ, ανάμεσά μας, και με τον τρόπο του δείχνει το δρόμο: δρα, αγωνίζεται, εργάζεται.
Ένας σεμνός μαικήνας
Ούτε για τη «Μοντ» ανοίγει το στόμα του ο άρχων της Faliro House Productions. Από φωτογραφίες του; Μία μόνο κυκλοφορεί, αλλά θα σας γελάσουμε, εμείς ούτε θα τον γνωρίζαμε αν τον βλέπαμε στο δρόμο. Aκριβοθώρητος και σεμνός μέχρι υπερβολής είναι ο επιχειρηματίας με τη μεγάλη οικονομική επιφάνεια, που, εκτός από όλες αυτές τις καλές ελληνικές ταινίες που στηρίζει τα τελευταία χρόνια, βάλθηκε να μας τρελάνει. Έφερε στη Μεσσηνία τον Ίθαν Χοκ και τη Ζιλί Ντελπί για το «Πριν τα μεσάνυχτα» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, κάνοντας έτσι γνωστές τις ομορφιές της περιοχής μας στο παγκόσμιο κοινό.
Από το «Πριν τα Μεσάνυχτα» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ μέχρι το «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά και από το «Luton» του Μιχάλη Κωνσταντάντου μέχρι το «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί» του Τζιμ Τζάρμους, ο Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος κρατάει χαμηλούς τόνους ως άνθρωπος, αλλά ανεβάζει συνεχώς τη στάθμη με τις επιλογές του, ως ο πιο επιτυχημένος Έλληνας παραγωγός αυτή τη στιγμή παγκοσμίως. Συνεχίζοντας ακάθεκτα να συμπληρώνει τη φιλμογραφία της Faliro House Productions με ελληνικούς και διεθνείς τίτλους που ετοιμάζονται για νέες διακρίσεις στα φεστιβάλ του κόσμου…
Χαμένη γενιά
Η χώρα μας έχει τα τελευταία χρόνια από τους υψηλότερους δείκτες μετανάστευσης στο εξωτερικό. Νέοι άνθρωποι, επιστήμονες, με όρεξη για δουλειά και δημιουργία, εγκαταλείπουν τη χώρα ψάχνοντας για κάτι καλύτερο έξω. Έχουμε αρκετούς Μεσσήνιους που μπαίνουν στο παραπάνω κάδρο.
Είναι δυνατόν αυτό να καταγραφεί στα θετικά του 2013; Όχι, βέβαια, εκτός κι αν κάποιος δει το γεγονός από άλλη οπτική γωνία. Στην ταινία «Μικρά Αγγλία» ο Μαλταμπές λέει: «Όποιος πνίγηκε, μετάνιωσε». Αυτή είναι μια καταπληκτική ναυτική φράση, που σημαίνει ότι στα δύσκολα δεν αφήνεσαι να βουλιάξεις, αλλά στέκεσαι όρθιος και αγωνίζεσαι, και σημαίνει, επίσης, ότι μετά τη φουρτούνα θα ’ρθει κι η μπουνάτσα.
Οι νέοι μας, λοιπόν, αλλά και οι μεγαλύτεροι της ίδιας μοίρας, αντιδρούν σε αυτές τις συνθήκες της τρομακτικής μοιρολατρίας, όπου ο καθένας είναι εγκλωβισμένος στο δικό του πρόβλημα κι όπου βιώνουμε πάρα πολλή βία, πραγματική και μεταφορική. Ο κόσμος πρέπει να αναζητήσει την αξιοπρέπεια και την περηφάνια που δικαιούται να έχει.
Μπορεί μια μέρα να γυρίσουν πίσω για να φτιάξουν κάτι το καινούργιο. Μοιάζει με χαρμολύπη, αλλά είναι μια οπτική γωνία ενός σύνθετου προβλήματος.
Λίγο πιο ψηλά, όλο πιο ψηλά
Την τελευταία εξαετία οι αριθμοί είτε φέρνουν κατάθλιψη στους πολίτες είτε απλώς αποτυπώνουν την κατάθλιψή τους. Υπάρχουν εξαιρέσεις; Λίγες, όπως τα καλά νούμερα που σχετίζονται με τις εθνικές επιδόσεις μας στον τουρισμό το 2013. Όλα φαίνεται πως ήταν στο πλευρό μας: Τη φετινή σεζόν επιτύχαμε μία από τις υψηλότερες ποσοστιαίες αυξήσεις όλων των εποχών –περίπου 15%– σε ό,τι αφορά τις τουριστικές εισπράξεις, φθάνοντας τα 11,5 δισ. από 10 δισ. ευρώ το 2011.
Πρωταγωνίστρια στις αφίξεις, στην πρώτη θέση μάλιστα, ήταν η Καλαμάτα. Βέβαια, αυτό θα πρέπει να συνδυαστεί με τον καινούργιο αυτοκινητόδρομο, αλλά, κυρίως, με τη λειτουργία της Costa Navarino, και τις προσπάθειες των παιδιών του καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου να αναβαθμίσουν το τουριστικό μας προϊόν.
Μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς
Ο λόγος, φυσικά, για την Αρχαία Μεσσήνη, έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, που συμπεριλήφθηκε πρόσφατα στον εθνικό κατάλογο που θα υποβληθεί στην Unesco με σκοπό την ένταξή του στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Η είδηση έγινε γνωστή από τη γενική γραμματέα του ΥΠΠΟΑ, Λίνα Μενδώνη.
Αφορμή στάθηκε η εξέταση από πλευράς ΚΑΣ της μελέτης για τη στέγαση τμήματος του Γυμνασίου, που μαζί με το Στάδιο είναι από τα πιο εντυπωσιακά, από άποψη διατήρησης, οικοδομικά συγκροτήματα του αρχαιολογικού χώρου της Μεσσήνης - και όχι μόνον.
Η κατασκευή θα είναι μεταλλική, ελαφριά και αναστρέψιμη, δηλαδή θα μπορεί εύκολα να απομακρυνθεί αν χρειαστεί, ενώ δεν επιλέχθηκαν αυθεντικά υλικά (μάρμαρο, ξύλο), κυρίως για λόγους στατικούς και προστασίας του μνημείου, καθώς ο σωζόμενος αρχαίος τοίχος της στοάς βρίσκεται σε εύθραυστη κατάσταση.
Πέτρος Θέμελης: αρχαιολόγος για το σήμερα
Μετά από 2.300 χρόνια σιωπής, το Αρχαίο Θέατρο της Μεσσήνης δέχτηκε τους πρώτους θεατές το πρώτο Σάββατο του Αυγούστου. Γεγονός διεθνούς επιπέδου, γιορτάστηκε με ένα γκαλά όπερας και αποθεώθηκε ο αρχαιολόγος που βρίσκεται πίσω από την αναστήλωσή του.
Ο Πέτρος Θέμελης το έφερε πόντο πόντο στην επιφάνεια. Επί των ημερών του συνεχίστηκαν οι ανασκαφές της Αρχαίας Μεσσήνης αποκαλύπτοντας την καλύτερα σωζόμενη πόλη της ελληνιστικής περιόδου. Εκείνος, πάντως, δηλώνει «ένας απλός άνθρωπος που αγαπάει τη δουλειά του».
Επιστήμονας με πάθος και όραμα, ο αρχαιολόγος που έδωσε ζωή στην Αρχαία Μεσσήνη και δημιούργησε ένα θαύμα, εμπνέει όσους τον γνωρίζουν από κοντά και μακριά. Μάλιστα, ο κινηματογραφιστής Μπάμπης Τσόκας δημιούργησε προς τιμήν του το ντοκιμαντέρ «Πέτρος Θέμελης. Άγγιξα… Αγάπησα… Έσκαψα». Γυρίστηκε με σουηδικά κεφάλαια και προβλήθηκε τόσο στην Αθήνα όσο και στη Μεσσήνη, σε εκδήλωση που διοργάνωσαν το «Διάζωμα» και η Εταιρεία Μεσσηνιακών Αρχαιολογικών Σπουδών.
Η Μεσσηνία που δημιουργεί
Επιχειρήσεις προς μίμηση. Μέσα στην κρίση είναι κερδοφόρες, επενδύουν, καινοτομούν, δημιουργούν θέσεις εργασίας και δείχνουν το δρόμο για την ανάκαμψη. Επιχειρήσεις οι οποίες κατορθώνουν να βελτιώνουν τα ουσιώδη οικονομικά μεγέθη τους παρά την πενταετή κρίση που έχει σαρώσει την ελληνική αγορά.
Στην αθέατη πλευρά της επιχειρηματικότητας υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εταιρειών που αυτό το διάστημα έχει βελτιώσει τις πωλήσεις και τα μερίδια αγοράς, την εξαγωγική του δραστηριότητα, ενώ ακόμη και ο δείκτης της κερδοφορίας - επίζηλο και δύσκολο οικονομικό μέγεθος στο διάστημα της κρίσης - διατηρείται σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Θα ήταν άδικο να αρχίσουμε να αναφέρουμε ονόματα. Μπορεί να ξεχάσουμε κάποια από αυτές. Τις γνωρίζουμε όμως. Τα προϊόντα τους φτάνουν σε ένα μεγάλο αριθμό χωρών ανά την υφήλιο. Τσιγάρα, σειρά διατροφικών προϊόντων, ελαιόλαδο, με μεσσηνιακή σφραγίδα.
Μανώλης: Παγκόσμιο μήνυμα ανθρωπιάς
Ένα παγκόσμιο μήνυμα ανθρωπιάς έστειλαν πρόσφατα οι Μεσσήνιοι μαζεύοντας χρήματα για το τελευταίο ταξίδι του «Μανώλη». Με αυτό το όνομα ήταν γνωστός στην Καλαμάτα ο Νιγηριανός Σάμι Ούτσε, που συντηρούσε την οικογένεια και τα 5 παιδιά του πουλώντας cd. O Σάμι ήταν πάστορας στη χώρα του και πολύ πιστός χριστιανός.
Ο κόσμος της Καλαμάτας αναστατώθηκε πολύ, όταν έμαθε πως ο «Μανώλης» πέθανε ξαφνικά. Όλοι όσοι τον είχαν δει έστω και μία φορά, ήξεραν το μόνιμο χαμόγελο και τη ζεστή του καρδιά, τη διάθεσή του να μιλήσει με τους ανθρώπους χωρίς να τους γίνεται φορτικός, και τις ευχές που έδινε σε όσους συναντούσε καθημερινά – είτε ήθελαν να ψωνίσουν από την πραμάτεια του είτε όχι.
Γι’ αυτό και η ανταπόκριση του κόσμου στην προσπάθεια συγκέντρωσης χρημάτων, ώστε η σορός του να επιστρέψει στην πατρίδα του, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Υπήρξε η πλέον ουσιαστική απάντηση της Μεσσηνίας στο ρατσισμό.
Από την Αίπεια με συνέπεια
Μια ομάδα μαθητών από την Αίπεια της Μεσσηνίας, με τον καθηγητή Πληροφορικής Γιάννη Λάσκαρη, δημιούργησε μια ιστοσελίδα για να προωθήσουν τα προϊόντα του τόπου τους (www. eaipeia. blogspot.gr).
Τα τελευταία χρόνια πολλές οικογένειες από την Αίπεια ξεκίνησαν να τυποποιούν ό,τι παράγουν: λάδι, ελιές, σαπούνι, βαλσαμέλαιο, μέλι κ.λπ. Και κάποια στιγμή, όταν διαπίστωσαν πως πλέον τυποποιούνται πολλά προϊόντα στον τόπο τους δίχως όμως κανείς να δείξει ενδιαφέρον για να τα προωθήσει, μαθητές και καθηγητής αποφάσισαν να πάρουν πρωτοβουλία.
Έτσι, δημιουργήθηκε η ιστοσελίδα (http://proionta-aipeias-messinias.webnode.gr), διαφημιστικά σποτ στο Διαδίκτυο, και η ενέργειά τους άρχισε να γίνεται γνωστή και εκτός πυλών της χώρας. Κι όλα αυτά με μηδενικό κόστος. Το σύνθημα των μαθητών που συμμετέχουν στην εξαιρετική πρωτοβουλία είναι: «Με δύναμη από την Αίπεια».
Βίκυ Μαραγκοπούλου, η κυρία που έβαλε το χορό στη ζωή μας
Όταν ένας ταλαντούχος άνθρωπος αποχωρεί από την πρώτη γραμμή, ασφαλώς και δεν είναι ευχάριστο γεγονός. Είναι, όμως, μια μοναδική ευκαιρία για όλους τους υπόλοιπους να πουν ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Η Βίκυ Μαραγκοπούλου είναι το πρόσωπο που έχει συμβάλει όσο κανείς στην ανάπτυξη του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα. Εδώ και 20 σχεδόν χρόνια κατάφερνε – με μεγάλες δυσκολίες- να διοργανώνει το πιο σημαντικό ελληνικό Φεστιβάλ Χορού με παγκόσμια ακτινοβολία, όχι στην Αθήνα, αλλά στην εκτός πολιτιστικού χάρτη Καλαμάτα.
Τα σημαντικότερα ονόματα του χορού από την Ελλάδα και το εξωτερικό έχουν περάσει από την Καλαμάτα, πολύ πριν το Ελληνικό Φεστιβάλ κάνει σημαία του το σύγχρονο χορό.
Περικλής Παπαδόπουλος: Η Καλαμάτα στο διάστημα
Η πρότασή του στα μέσα της περασμένης άνοιξης έφερε τα πάνω-κάτω. Δεν είναι και λίγο να προαναγγέλλεις τη δημιουργία «Κέντρου Διαστημικής Έρευνας και Υψηλής Τεχνολογίας» στην Καλαμάτα.
Ο λόγος για το δρα Περικλή Παπαδόπουλο, καθηγητή Αεροδιαστημικής και διευθυντή του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών Λ-Sat Επιθεωρητής της NASA, ο οποίος παραβρέθηκε στο 1ο Αναπτυξιακό Συνέδριο Πελοποννήσου.
Όπως ανέφερε ο διακεκριμένος Μεσσήνιος επιστήμονας, η Καλαμάτα είναι λόγω της γεωγραφικής της θέσης ιδανική για τη δημιουργία Ευρωπαϊκής Διαστημικής Πύλης, ενώ το συγκεκριμένο project, συσχετιζόμενο και με τους στόχους της Περιφέρειας Πελοποννήσου και τη στόχευση για την «Πελοπόννησο 2020» θα μπορούσε να αποδώσει με αυτόν το χρονικό ορίζοντα 1 τρισ. δολάρια.
Πολλοί λοιδώρησαν την πρόταση. Η αλήθεια είναι ότι ξεπερνά τη φαντασία μας. Αυτό δε σημαίνει ότι ο κ. Παπαδόπουλος, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, υπόσχεται «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Όμως, εδώ είναι Ελλάδα...
Μανώλης Μάκαρης: Ο συνδικαλιστής που έκανε τη διαφορά
Ο καρδιολόγος και πρόεδρος στην Ένωση Ειδικευμένων Ιατρών ΕΣΥ Ν. Μεσσηνίας έγινε ευρύτερα γνωστός ως υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό, όμως, δεν τον εμπόδισε να ασκήσει σκληρή, αλλά πάντοτε τεκμηριωμένη, κριτική στα κυβερνητικά πεπραγμένα στο χώρο της Υγείας στο νομό μας. Απέδειξε και με σχετική έρευνα που παρουσιάστηκε στις ΗΠΑ ότι τα μνημόνια πλήττουν την υγεία του κόσμου. Ήταν από τους ανθρώπους που αποδόμησαν το succes story που επίμονα κάποιοι προσπαθούν να φτιάξουν στη Μεσσηνία για τα Νοσοκομεία Καλαμάτας και Κυπαρισσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου