Πάσχα Ελλήνων ! ” Πάν μέτρον άχρηστον “

Του Θό­δω­ρου Γα­λα­νό­που­λου

Τα γρα­φώ πολ­λές φο­ρές, ας τα γρά­ψω και α­κό­μα μια! Λες και η γαμ…νη η κρί­ση δεν μας δί­δα­ξε τί­πο­τε ! Λες και μας έ­χουν πει­να­σμέ­νους, και με νη­στεί­α ε­κα­τό η­με­ρών! Βρε τι να γι­ορ­τά­σου­με το Πά­σχα και τη θυ­σί­α του θε­αν­θρώ­που; Ε­μείς έ­να έ­χου­με σκο­πό μό­νο! να φά­με! Να φά­με ό­σο μπο­ρού­με και σε πο­σό­τη­τες, ό­χι α­στεί­α! Αρ­νιά, κα­τσί­κια κον­το­σού­βλια, και κο­κο­ρέ­τσια! Αν ή­ταν δυ­να­τόν να σου­βλί­σου­με κα­νέ­να μο­σχά­ρι και κα­μιά γκα­μή­λα, θα τα κα­τα­πί­να­με και αυ­τά ά­νε­τα! Και ό­πως θα εί­δα­τε, αν δεν μπο­ρού­με να πά­ρου­με έ­να ο­λό­κλη­ρο ζώ­ο, λό­γω α­κρί­βειας, δεν συμ­βι­βα­ζό­μα­στε με λί­γα κι­λά κρέ­ας, να πε­ρά­σου­με τις γι­ορ­τές! Θα πά­με στο Γερ­μα­νι­κό το φτη­νό να φά­με τον α­γλέ­ου­ρα! Αυ­τή η γι­ορ­τή του Πά­σχα και η α­νά­στα­ση, θα μπο­ρού­σα­με να την πού­με η α­νά­τα­ση της χο­λη­στε­ρί­νης! Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο που κά­θε χρό­νο τέ­τοι­ες μέ­ρες βγαί­νουν στα μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης οι για­τροί και δί­νουν ο­δη­γί­ες να μην σκά­σου­με α­πό το φα­γη­τό! Βέ­βαι­α οι πα­ρα­δό­σεις του τό­που μας ή­ταν ι­σορ­ρο­πη­μέ­νες και έ­τσι και οι γι­ορ­τές εί­χαν τη ση­μα­σί­α τους, το κρέ­ας τη νο­στι­μιά του και τα κόκ­κι­να αυ­γά το νό­η­μα τους! Ό­ταν η μα­κα­ρί­τισ­σα η για­γιά μου έ­τρω­γε κρέ­ας δυ­ο τρεις φο­ρές το χρό­νο, τη ψη­τό της γά­στρας ή­ταν α­πό μό­νο του μια γι­ορ­τή! Τώ­ρα τι; Ό­ταν βλέ­πεις νύ­χτα μέ­ρα να τρι­γυρ­νά­νε μη­χα­νά­κια που πα­ρα­δί­δουν κατ οί­κον σου­βλά­κια και πί­τσες, κο­τό­που­λα και χάμ­πουρ­γκερ, για­τί ο Έλ­λη­νας ψη­φο­φό­ρος δεν κου­νι­έ­ται α­πό τον κα­να­πέ, τι να πε­ρι­μέ­νει ο κα­θι­στός βού­βα­λος; Το αρ­νί για αλ­λα­γή μέ­χρι να ξα­να­πέ­σει στα πι­τό­γυ­ρα; Αλ­λά α­κό­μα και τη νη­στεί­α της με­γά­λης ε­βδο­μά­δας την έ­χου­με ερ­μη­νεύ­σει με τέ­τοι­ο τρό­πο ώ­στε να τρώ­με, << το σκυ­λί με το μαλ­λί >> … ! Νη­στεί­α και έ­χου­με κα­τα­βρο­χθί­σει ό­λο τον Ει­ρη­νι­κό και Α­τλαν­τι­κό ω­κε­α­νό α­πό γα­ρί­δες χτα­πό­δια και κα­λα­μά­ρια! Και με­τά το Πα­σχα ξέ­ρε­τε ε­σείς κυ­ρί­ως οι κυ­ρί­ες, πη­γαί­νε­τε στο γυ­μνα­στή­ριο να χά­σε­τε τα λί­πη! Ό­ταν τα τρώ­γα­τε στο τρα­πέ­ζι ή­ταν πο­λύ νό­στι­μα, με­τά δεν θέ­λε­τε να σας α­κο­λου­θούν στις πα­ρα­λί­ες! Κοι­τά­τε λοι­πόν και κάν­τε κα­νέ­να κου­μάν­το ά­παν­τες να δώ­σε­τε κα­μιά με­ρί­δα φα­γη­τό σε κά­ποι­ους που το χρει­ά­ζον­ται σί­γου­ρα, για­τί το Πά­σχα εί­ναι γι­ορ­τή α­γά­πης και ό­χι δι­α­γω­νι­σμός και πρω­τα­θλη­τι­σμός κρε­ο­φα­γί­ας! Αυ­τά τα ο­λί­γα α­πό τις γι­ορ­τές και τις δι­α­κο­πές για ε­κεί­νους που ερ­γά­ζον­ται ! Και ά­μα δεί­τε <<φως στο τού­νελ>>, ού­τε η α­νά­καμ­ψη ού­τε τραί­νο δεν θα εί­ναι… Κα­νέ­νας ε­ορ­τα­στι­κός τύ­πος μπο­ρεί να το έ­χει κά­νει φούρ­νο να ψή­σει το δει­νό­σαυ­ρο του! Κα­λή α­νά­στα­ση!