Η ΟΜΙΛΙΑ ΜΠΡΕΔΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Την  κεν­τρι­κή του ο­μι­λί­α  πραγματοποίησε απόψε ο υποψήφιος δήμαρχος Καλαμάτας Θεόδωρος Μπρεδήμας  στην κεν­τρι­κή πλα­τεί­α της Κα­λα­μά­τας.  ΟΛΟ­ΚΛΗ­ΡΗ Η Ο­ΜΙ­ΛΙ­Α ΤΟΥ Κ. ΜΠΡΕ­ΔΗ­ΜΑ:
«Α­γα­πη­τές φί­λες και φί­λοι, Συν­δη­μό­τες και συν­δη­μό­τισ­σες
Η α­πο­ψι­νή σας πα­ρου­σί­α ό­λων σας και ι­δι­αί­τε­ρα της νέ­ας γε­νιάς , α­πο­τε­λεί με­γά­λη τι­μή για ο­λό­κλη­ρη την πα­ρά­τα­ξή μας και για μέ­να προ­σω­πι­κά. Σας ευ­χα­ρι­στώ α­πό καρ­διάς και ευ­χα­ρι­στώ ε­πί­σης ό­λους ό­σοι έ­στει­λαν μη­νύ­μα­τα στή­ρι­ξης της υ­πο­ψη­φι­ό­τη­τάς μας, κα­θώς ε­πί­σης τους πα­ρι­στά­με­νους πο­λι­τι­κούς και αυ­το­δι­οι­κη­τι­κούς πα­ρά­γον­τες στους δή­μους και την Πε­ρι­φέ­ρεια.
Κα­λα­μα­τια­νοί και κα­λα­μα­τια­νές, φί­λες και φί­λοι της πα­ρά­τα­ξης μας,
Το μή­νυ­μα της Νί­κης α­πό­ψε εί­στε ε­σείς.
Το μή­νυ­μα α­πό την καρ­διά της πό­λης, θα φτά­σει και θα φω­τί­σει κά­θε γω­νιά του δή­μου μας. Στα δη­μο­τι­κά δι­α­με­ρί­σμα­τα Ά­ριος, Θου­ρί­ας,  Αρ­φα­ρών, στη Βέρ­γα, στη Μι­κρή Μαν­τί­νεια, στο Ε­λαι­ο­χώ­ρι, στα χω­ριά του τι­μη­μέ­νου Τα­ϋ­γέ­του Κι εί­ναι μή­νυ­μα βρον­τε­ρό.
Ε­σείς εί­στε η α­πάν­τη­ση.
Σ΄ ό­λους ε­κεί­νους που πριν μας δουν, πριν μας α­κού­σουν, πριν μας ζυ­γί­σουν, προ­σπά­θη­σαν να μας πε­ρι­χα­ρα­κώ­σουν, σε κόμ­μα­τα.
Πί­στε­ψαν πως έ­τσι θα πε­ρι­ο­ρί­σουν τη δύ­να­μη και τη δυ­να­μι­κή μας! Έ­κα­ναν λά­θος! Α­πό­ψε το βλέ­πουν!
Α­πό­ψε βλέ­πουν πως η ΑΛ­ΛΑ­ΓΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗ­ΜΟ ΤΗΣ ΚΑ­ΛΑ­ΜΑ­ΤΑΣ, δεν χω­ρά σε στε­νά­χω­ρα κο­στού­μια. Δεν έ­χει δεύ­τε­ρες ταμ­πέ­λες, δεν έ­χει σύ­νο­ρα, δεν έ­χει φρά­χτες, εί­ναι πέ­ρα και πά­νω α­πό κόμ­μα­τα, χρώ­μα­τα και συρ­μα­το­πλέγ­μα­τα.
Εί­ναι α­νοι­χτή σε ό­λους που α­γα­πούν αυ­τόν τον τό­πο!
Τους αγ­κα­λιά­ζει ό­λους και την αγ­κα­λιά­ζουν ό­λοι! Για­τί εί­μα­στε γέν­νη­μα θρέμ­μα αυ­τής της γης. Εί­μαι το 6ο παι­δί μιας πο­λύ­τε­κνης οι­κο­γέ­νειας. Ό­λοι ε­μείς εί­μα­στε παι­διά της Φυ­τειάς, των Α­γί­ων Τα­ξια­ρχών της Ρά­χης και του Φραγ­κο­πή­γα­δου, του Α­γί­ου Σί­δε­ρη και των Πλα­κω­τών και της Πα­ρα­λί­ας. Για­τί εί­μα­στε ο­ρι­σμέ­νοι α­πό ε­σάς!
Για­τί ό­πο­τε κλη­θή­κα­με να προ­σφέ­ρου­με τις υ­πη­ρε­σί­ας μας στο Νο­σο­κο­μεί­ο, στις κα­τα­σκη­νώ­σεις της Α­γί­ας Μα­ρί­νας, σε ευα­γή ι­δρύ­μα­τα, σε δη­μό­σιους φο­ρείς βγή­κα­με μό­νο με τα πα­πού­τσια που μπή­κα­με.
Α­γα­πη­τοί φί­λοι και φί­λες,
Η πα­ρά­τα­ξή μας εί­ναι η συ­νέ­χεια των κα­λύ­τε­ρων αυ­το­δι­οι­κη­τι­κών πα­ρα­δό­σε­ων αυ­τού του τό­που! Άλ­λοι εί­ναι αυ­τοί που σχί­ζουν τα ι­μά­τια τους, για να μας πεί­σουν ό­τι εί­ναι α­νε­ξάρ­τη­τοι και α­κη­δε­μό­νευ­τοι.
Ποι­οί;
Αυ­τοί που δι­αγ­κω­νί­ζον­ται στο ποι­ος θα πρω­το­φω­το­γρα­φη­θεί πλά­ι σ’ ε­κεί­νους που έ­χουν ρη­μά­ξει τον λα­ό μας. Ας μην τους χα­λά­σου­με το χα­τί­ρι λοι­πόν.
Αυ­τοί θα κά­νουν πως εί­ναι α­νε­ξάρ­τη­τοι, κι ε­μείς θα κά­νου­με ό­τι τους πι­στεύ­ου­με!
Αν αυ­τό τους βο­η­θά να νοι­ώ­θουν κα­λύ­τε­ρα, ε­μείς δεν έ­χου­με αν­τίρ­ρη­ση.
Η κα­τά­στα­ση του τό­που και της κοι­νω­νί­ας, εί­ναι αυ­τή που ο­ρί­ζει την α­πο­ψι­νή μας πα­ρου­σί­α ε­δώ.
Η Κα­λα­μά­τας γερ­νά και ξε­φτί­ζει, ο Δή­μος μας  πλη­γώ­νε­ται και μας πλη­γώ­νει! Τα βά­σα­να και τις τα­λαι­πω­ρί­ες που βι­ώ­νει ο­λό­κλη­ρος ο λα­ός μας, τα βι­ώ­νου­με σχε­δόν με την ί­δια έν­τα­ση κι ε­μείς!
Η μά­χη για την ε­πι­βί­ω­ση και το άγ­χος, ση­μα­δεύ­ουν την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας. Δου­λει­ές χά­νον­ται, ε­πι­χει­ρή­σεις κλεί­νουν κι άλ­λες περ­νούν σε ξέ­να χέ­ρια.  Να στα­θού­με δί­πλα στους ε­παγ­γελ­μα­τί­ες και το κα­λα­μα­τια­νό α­γρό­τη και να ξε­χνά­με ό­τι η με­γα­λύ­τε­ρη έ­κτα­ση του δή­μου Κα­λα­μά­τας εί­ναι α­γρο­τι­κή.
Τα παι­διά μας, τα πιο προι­κι­σμέ­να και κα­ταρ­τι­σμέ­να μυα­λά αυ­τού του τό­που, τα πιο δυ­να­τά ερ­γα­τι­κά μας χέ­ρια, παίρ­νουν τους δρό­μους της οι­κο­νο­μι­κής προ­σφυ­γιάς.
Ό­μως α­πό­ψε εί­μα­στε ό­λοι ε­δώ.
Ό­χι να μοι­ρο­λο­γή­σου­με το ΔΗ­ΜΟ, ό­χι να κλά­ψου­με για τα βά­σα­νά μας!
Εί­μα­στε ε­δώ α­πο­φα­σι­σμέ­νοι. Να ση­κώ­σου­με κε­φά­λι. Να φύ­γου­με μπρο­στά.
Να α­να­τρέ­ψου­με αυ­τά που μας πο­νούν και μας πλη­γώ­νουν!
Μέ­σα α­πό δι­α­φο­ρε­τι­κές δι­α­δρο­μές, δι­α­φο­ρε­τι­κές κα­τα­βο­λές και προ­σεγ­γί­σεις,  συ­ναν­τι­ό­μα­στε α­πό­ψε στην καρ­διά της Κα­λα­μά­τας. Κα­θό­λου τυ­χαί­ο βέ­βαι­α, αν­τί­θε­τα πο­λύ συμ­βο­λι­κό.
Δεν ζη­τού­με να εκ­φρά­σου­με την ορ­γή και την α­γα­νά­κτη­ση του λα­ού μας. Έ­τσι κι αλ­λι­ώς την κου­βα­λά­με ό­λοι μέ­σα μας.
Δεν ζη­τού­με ψή­φο δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας, αλ­λά ψή­φο εμ­πι­στο­σύ­νης.
Δεν ζη­τού­με να δι­χά­σου­με, αλ­λά να ε­νώ­σου­με! Ε­π’ ου­δε­νί ό­μως δεν χα­ρί­ζου­με το δή­μο ού­τε σε ε­κεί­νους που την με­τέ­βα­λαν σε τσι­φλί­κι τους αλ­λά ού­τε σε άλ­λους πο­λι­τι­κούς σκη­νί­τες που α­να­κά­λυ­ψαν την πο­λι­τι­κή περ­νών­τας α­πό μια πόρ­τα σε άλ­λη εν μί­α νυ­κτί.
Ε­μείς θέ­λου­με να ε­νώ­σου­με τα ό­νει­ρα, τις ελ­πί­δες, τις σκέ­ψεις, τις προ­τά­σεις μας, σ έ­να με­γά­λο κοι­νό ό­ρα­μα, σε έ­να σχέ­διο, σ’ έ­να συγ­κε­κρι­μέ­νο πρό­γραμ­μα που θα α­να­τρέ­ψει αυ­τό που βλέ­που­με γύ­ρω μας, αυ­τό που ζού­με σή­με­ρα!  Σ’ έ­να πρό­γραμ­μα α­φι­ε­ρω­μέ­νο στη δη­μι­ουρ­γί­α και στην α­νά­πτυ­ξη!
Δεν ερ­χό­μα­στε να γκρε­μί­σου­με ό­σα ό­μορ­φα και σω­στά έ­χτι­σαν με κό­πο άλ­λοι πριν α­πό μας. Δεν θε­ω­ρού­με ό­μως τί­πο­τα αυ­το­νό­η­το.
Για­τί αν ό­λα ή­ταν αυ­το­νό­η­τα και σω­στά κα­μω­μέ­να, τό­τε πως φτά­σα­με ως ε­δώ; Για­τί δεν νοι­ώ­θου­με χα­ρά και ι­κα­νο­ποί­η­ση α­πό το χώ­ρο γύ­ρω μας;
Για­τί δεν α­πο­λαμ­βά­νου­με την ί­δια τη ζω­ή μας;
Δεν υ­πάρ­χουν για μας θέ­σφα­τα, δεν υ­πάρ­χουν δε­δο­μέ­να.
Για μας υ­πάρ­χουν κυ­ρί­ως ζη­τού­με­να.
Γι αυ­τό τέ­λος.  Ό­λα πά­νω στο τρα­πέ­ζι!
Να τα ξα­να­δού­με με κα­θα­ρή μα­τιά, να τα εν­τά­ξου­με σ’ έ­να συ­νε­κτι­κό σχέ­διο, βα­σι­σμέ­νο σε στό­χους, με­τρή­σεις και α­πο­τε­λέ­σμα­τα!
Να πε­τά­ξου­με ό­τι μας βα­ραί­νει, ό­τι μας κου­ρά­ζει, ό­τι μας πε­ρισ­σεύ­ει.
Να κρα­τή­σου­με ό­τι εί­ναι χρή­σι­μο κι α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό.
Να χτί­σου­με με και­νούρ­για ερ­γα­λεί­α και και­νούρ­για υ­λι­κά το αύ­ριο του Δή­μου μας
Κα­λα­μα­τια­νοί και Κα­λα­μα­τια­νές,
Η το­πι­κή αυ­το­δι­οί­κη­ση εί­ναι ο προ­νο­μια­κός χώ­ρος ε­νερ­γο­ποί­η­σης των πο­λι­τών. Σ’ αυ­τόν μπο­ρούν να λύ­σουν τις υ­πο­θέ­σεις που α­φο­ρούν ά­με­σα στη ζω­ή και στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά τους.
Ό­μως οι Δή­μοι σή­με­ρα έ­πα­ψαν να έ­χουν τη ζων­τά­νια και την αυ­το­τέ­λεια που χρει­ά­ζον­ται για ν’ α­να­πνεύ­σουν. Α­σφυ­κτιούν σ’ έ­να θε­σμι­κό πλαί­σιο γρα­φει­ο­κρα­τί­ας και κα­νό­νων «δή­θεν» δι­α­φά­νειας. Α­πο­γυ­μνώ­νον­ται α­πό πό­ρους.
Κα­ταρ­γούν­ται δο­μές, κι α­πο­λύ­ον­ται ερ­γα­ζό­με­νοι. Αυ­τό θα εν­τα­θεί και οι Δή­μοι θα ο­δη­γη­θούν κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά στην «εν­τα­τι­κή». Α­πό αυ­τήν ε­δώ την θέ­ση δη­λώ­νω ό­τι α­πό ο­ποι­α­δή­πο­τε θέ­ση μας θέ­σει ο κυ­ρί­αρ­χος Λα­ός θα στα­θού­με δί­πλα στους ερ­γα­ζό­με­νους.
Tο ί­διο βέ­βαι­α, συμ­βαί­νει και στο δι­κό μας Δή­μο.
Η ση­με­ρι­νή δη­μο­τι­κή αρ­χή που έ­χει την ευ­θύ­νη δι­α­χεί­ρι­σής του, έρ­χε­ται α­πό μιαν άλ­λη ε­πο­χή. Εί­ναι κου­ρα­σμέ­νη α­πό την πο­λύ­χρο­νη α­να­κύ­κλω­ση της πα­ρου­σί­ας της στα δρώ­με­να του τό­που. Εί­ναι ε­θι­σμέ­νη στο κτί­σι­μο των πε­λα­τεια­κών σχέ­σε­ων και των προ­σω­πι­κών πο­λι­τι­κών δι­α­δρο­μών. Εί­ναι γα­λου­χη­μέ­νη για το χά­ι­δε­μα αυ­τι­ών, για το χτύ­πη­μα στην πλά­τη. Τρέ­μει στην α­νά­λη­ψη του ό­ποι­ου πο­λι­τι­κού κό­στους. Ι­σορ­ρο­πεί στις βάρ­κες της α­τολ­μί­ας και της α­δρά­νειας. Και φυ­σι­κά δεν δι­α­νο­εί­ται να σπά­σει αυ­γά. Έ­τσι τα πράγ­μα­τα γί­νον­ται χει­ρό­τε­ρα α­πό ό­τι θα πε­ρί­με­νε κα­νείς. Πα­ρά­δειγ­μα; Θέ­μα σκου­πι­δι­ών, πλα­τεί­ας, Φαρ­ρών κ. λ. π
Κύ­ρι­ε Νί­κα ο­κτώ χρό­νια εί­ναι αρ­κε­τά. Η κλε­ψύ­δρα του χρό­νου με­τρά­ει πλέ­ον α­νά­πο­δα για ε­σάς.
Κα­λα­μα­τια­νοί και Κα­λα­μα­τια­νές,
Φτά­νου­με στο τέ­λος του τα­ξι­διού με αι­σι­ο­δο­ξί­α, με πεί­σμα, με α­πό­φα­ση να τ’ α­να­τρέ­ψου­με ό­λα! Βά­ζου­με ρό­τα για πο­ρεί­α ρή­ξης. Με πο­λι­τι­κές, νο­ο­τρο­πί­ες, πρό­σω­πα, κα­τε­στη­μέ­να και πα­θο­γέ­νει­ες που μας ο­δή­γη­σαν στη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση.
Εί­ναι για μας τα­ξί­δι χω­ρίς δε­σμά, χω­ρίς ε­ξαρ­τή­σεις, χω­ρίς πα­ζά­ρια, χω­ρίς α­νοι­χτά γραμ­μά­τια. Το μό­νο γραμ­μά­τιο που υ­πο­γρά­φου­με, εί­ναι η δέ­σμευ­σή μας να υ­πη­ρε­τή­σου­με το λα­ό. Με ει­λι­κρί­νεια, εν­τι­μό­τη­τα και α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα έ­ως ε­σχά­της α­να­πνο­ής.
Βρι­σκό­μα­στε σή­με­ρα ε­δώ και για να λο­γο­δο­τή­σου­με. Στους χι­λιά­δες πο­λί­τες που στις ε­κλο­γές του 2010 μας τί­μη­σαν με την ψή­φο τους. Με κά­θε ει­λι­κρί­νεια α­πέ­ναν­τί σας. Στα­θή­κα­με δί­πλα σε κά­θε δη­μό­τη μέ­σα και έ­ξω α­πό το Δη­μο­τι­κό Συμ­βού­λιο. Πρω­το­στα­τή­σα­με στην αύ­ξη­ση των πό­ρων της κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής τους δή­μου. Υ­πε­ρα­σπι­στή­κα­με τους ξε­χα­σμέ­νους α­πό τη Δη­μο­τι­κή Αρ­χή δη­μό­τες των κοι­νο­τή­των. Για ε­μάς ο δή­μος δεν άρ­χι­ζε α­πό τον πε­ζό­δρο­μο της Α­ρι­στο­μέ­νους και δεν τε­λεί­ω­νε στην ο­δό Φραν­τζή.
Υ­πε­ρα­σπι­στή­κα­με με σθέ­νος τους πο­λί­τες στο θέ­μα του Γε­νι­κού Πο­λε­ο­δο­μι­κού Σχε­δί­ου Κα­λα­μά­τας, Βέρ­γας, Μαν­τί­νειας, Α­σπρο­χώ­μα­τος στις ά­δι­κες α­να­δρο­μι­κές αυ­ξή­σεις των δη­μο­τι­κών τε­λών στους τέ­ως δή­μους Ά­ριος, Θου­ρί­ας και Αρ­φα­ρών. Α­γω­νι­στή­κα­με για το με­γά­λο θέ­μα των γερ­μα­νι­κών α­πο­ζη­μι­ώ­σε­ων αλ­λά και  να α­πο­δο­θεί έ­νας φό­ρος τι­μής στους ε­κτε­λε­σθέν­τες πα­τρι­ώ­τες α­πό τους Να­ζί και ζη­τή­σα­με την κα­τα­σκευ­ή του μνη­μεί­ου στο πα­λαι­ό στρα­τό­πε­δο Κα­λα­μά­τας. Δεν έ­γι­νε. Υ­πο­σχό­μα­στε ό­μως και πά­λι μπρο­στά σας ό­τι αν χρεια­στεί θα α­να­λά­βει τη δα­πά­νη η πα­ρά­τα­ξή μας. Το μνη­μεί­ο εί­τε το θέ­λουν κά­ποι­οι εί­τε ό­χι θα α­νε­γερ­θεί.
Ε­πί πλέ­ον υ­πο­σχό­μα­στε
1) Α­παλ­λα­γή α­πό τα δη­μο­τι­κά τέ­λη σε νέ­ους ε­παγ­γελ­μα­τί­ες για τα 3 πρώ­τα χρό­νια.
2) Μεί­ω­ση των δη­μο­τι­κών τε­λών κα­τά 30%.
3) Την ί­δρυ­ση στο δή­μο Γρα­φεί­ου ε­ξεύ­ρε­σης ερ­γα­σί­ας για τους α­νέρ­γους και
4) Δω­ρε­άν παρ­κινγκ στους η­λι­κι­ω­μέ­νους με κοι­νω­νι­κο- οι­κο­νο­μι­κά κρι­τή­ρια.
Α­γα­πη­τοί φί­λοι και φί­λες,
Θέ­λου­με έ­ναν ΔΗ­ΜΟ
Που θα έ­χει ως πρώ­τη του φρον­τί­δα τον συ­νάν­θρω­πο, αυ­τόν που υ­πο­φέ­ρει α­πό την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση.
Που θα έ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρη δη­μο­κρα­τί­α. Για αυ­τό πα­ραι­τού­μαι α­πό το μι­σθό του δη­μάρ­χου, μει­ώ­νου­με τους αν­τι­δη­μάρ­χους, τους ει­δι­κούς συμ­βού­λους. Εμ­πι­στευ­ό­μα­στε τους ερ­γα­ζό­με­νους του δή­μου Κα­λα­μά­τας, κα­θι­ε­ρώ­νου­με την Ώ­ρα του δη­μό­τη, τα το­πι­κά δη­μο­ψη­φί­σμα­τα
Θέ­λου­με έ­να δή­μο,
Που δεν θα πνί­γε­ται με την πρώ­τη νε­ρο­πον­τή και δεν θα χά­νον­ται έ­τσι πε­ρι­ου­σί­ες και ι­δρώ­τας μιας ο­λό­κλη­ρης ζω­ής.
Που θα δώ­σει ση­μα­σί­α στην α­νά­πτυ­ξη της γει­το­νιάς, των δη­μο­τι­κών και το­πι­κών κοι­νο­τή­των του
Θέ­λου­με έ­να Δή­μο:
Στον ο­ποί­ο η νε­ο­λαί­α του θα έ­χει ε­λεύ­θε­ρους χώ­ρους να α­θλη­θεί, που θα ε­νι­σχύ­σει με ό­σες δυ­νά­μεις έ­χει την ι­στο­ρι­κή «Μαύ­ρη Θύ­ελ­λα» να βρει και πά­λι τη θέ­ση που της α­νή­κει στο ελ­λη­νι­κό πο­δό­σφαι­ρο.
Θέ­λου­με έ­να δή­μο,
Που δεν θα κι­νεί­ται στο σκο­τά­δι. Για­τί στο σκο­τά­δι τα τρω­κτι­κά των δι­α­φό­ρων συμ­φε­ρόν­των κά­νουν κα­λύ­τε­ρα τη δου­λειά τους.
Μα­χη­τι­κό και δι­εκ­δι­κη­τι­κό α­πέ­ναν­τι στην ό­ποι­α κεν­τρι­κή ε­ξου­σί­α ό­ταν και ό­πο­τε αυ­τή αν­τι­στρα­τεύ­ε­ται στα συμ­φέ­ρον­τά του.
Συμ­με­το­χι­κό και συλ­λο­γι­κό κι ό­χι δη­μαρ­χο­κεν­τρι­κό.
Με υ­πη­ρε­σια­κή δο­μή που θα έ­χει πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρό­λο, όν­τας προ­ση­λω­μέ­νη στην υ­λο­ποί­η­ση του δη­μο­τι­κού έρ­γου. Ό­χι ε­ξα­ναγ­κα­σμέ­νη στην ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση των πε­λα­τεια­κών υ­πο­χρε­ώ­σε­ων των «πο­λι­τι­κών προ­ϊ­στα­μέ­νων» της.
Με ερ­γα­ζό­με­νους που θα έ­χουν τη στή­ρι­ξη και την προ­στα­σί­α της δη­μο­τι­κής αρ­χής, ώ­στε με τη σει­ρά τους να αν­τα­πο­δί­δουν τα μέ­γι­στα με τη δου­λειά και την προ­σφο­ρά τους.
Με μέ­ρι­μνα δι­εκ­δί­κη­σης, δι­α­φύ­λα­ξης και α­ξι­ο­ποί­η­σης της πε­ρι­ου­σί­ας του κα­λα­μα­τια­νού λα­ού, προς ό­φε­λός του, ό­πως η πε­ρι­ου­σί­α των κλη­ρο­δο­τη­μά­των του Δή­μου.
Ρυθ­μι­στή και κα­θο­δη­γη­τή της βι­ώ­σι­μης και ι­σόρ­ρο­πης α­νά­πτυ­ξης του τό­που. Με προ­σα­να­το­λι­σμό στην του­ρι­στι­κή βι­ο­μη­χα­νί­α και των δυ­να­το­τή­των του πρω­το­γε­νούς και δευ­τε­ρο­γε­νούς το­μέ­α της το­πι­κής οι­κο­νο­μί­ας.
Συ­νερ­γά­τη της το­πι­κής ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας, της και­νο­το­μί­ας και της προ­ώ­θη­σης δη­μι­ουρ­γί­ας νέ­ων θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας.
Συμ­πα­ρα­στά­τη της πο­λι­τι­στι­κής δρα­στη­ρι­ό­τη­τας. Δεν νο­εί­ται αν κιν­δυ­νεύ­ει να κλεί­σει το ι­στο­ρι­κό και Λα­ο­γρα­φι­κό Μου­σεί­ο Κυ­ρια­κού. Έ­να μου­σεί­ο που στε­γά­ζει τα Ι­ε­ρά σύμ­βο­λα του α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού μας α­γώ­να που ξε­κί­νη­σε α­πό την Πό­λη της Κα­λα­μά­τας
Έ­να Δή­μο Α­ρω­γό των α­τό­μων με ει­δι­κές α­νάγ­κες
Εγ­γυ­η­τή της ξε­κά­θα­ρης α­παί­τη­σης για κα­το­χύ­ρω­ση του αι­σθή­μα­τος α­σφά­λειας των δη­μο­τών και προ­στα­σί­ας της πε­ρι­ου­σί­ας τους.
Υ­πο­στη­ρι­κτή, και α­ξι­ό­πι­στο συ­νερ­γά­τη των ε­θε­λον­τι­κών ο­μά­δων.
Θέ­λου­με μια Δη­μο­τι­κή Αρ­χή:
Κον­τά στο δη­μό­τη και τα κα­θη­με­ρι­νά του προ­βλή­μα­τα.
Πρό­θυ­μη να λο­γο­δο­τεί στην κοι­νω­νί­α
Ι­κα­νή να συν­το­νί­σει μα­ζί με τους υ­πό­λοι­πους πα­ρά­γον­τες της το­πι­κής πο­λι­τι­κής -βου­λευ­τές, πε­ρι­φε­ρεια­κή αυ­το­δι­οί­κη­ση, κοι­νω­νι­κοί φο­ρείς, πα­ρα­γω­γι­κές τά­ξεις- αλ­λά κυ­ρί­ως με τους ί­διους τους πο­λί­τες, τη μα­χη­τι­κή δι­εκ­δί­κη­ση των το­πι­κών υ­πο­θέ­σε­ων.
Εμ­πρός ό­λοι μα­ζί, να Α­να­τρέ­ψου­με:
Τον κα­τή­φο­ρο και τη φθί­νου­σα πο­ρεί­α της πό­λης, των δη­μο­τι­κών κοι­νο­τή­των και των χω­ρι­ών μας.
Τη λο­γι­κή της ά­νι­σης με­τα­χεί­ρι­σης των πο­λι­τών και το δι­α­χω­ρι­σμό τους σε πα­τρι­κί­ους και πλη­βεί­ους, σε φί­λους και ε­χθρούς, σε δι­κούς μας και σε ξέ­νους.
Τη λο­γι­κή ό­τι οι δη­μό­τες πρέ­πει να πλη­ρώ­νουν αλ­λά δεν έ­χουν το δι­καί­ω­μα να α­παι­τούν.
Εμ­πρός ό­λοι μα­ζί,
Να φρε­νά­ρου­με τις συ­νέ­πει­ες της βα­θιάς αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης, που μα­στί­ζει τον τό­πο και τις οι­κο­γέ­νει­ές μας. Σύν­θη­μα μας να γί­νει το «κα­νείς μό­νος του στην κρί­ση»! Ό­λοι μα­ζί, θα τα κα­τα­φέ­ρου­με!
Να κλεί­σου­με τους δρό­μους της ξε­νι­τιάς που παίρ­νουν τα κα­λύ­τε­ρα μυα­λά και τα πιο ά­ξια χέ­ρια του τό­που μας.
Να πα­λέ­ψου­με για δο­μές κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης και δρά­σεις προ­στα­σί­ας των α­νέρ­γων, των α­δύ­να­μων και ευ­πα­θών συμ­πο­λι­τών μας.
Δώ­σα­με και δί­νου­με έ­ναν ό­μορ­φο α­γώ­να! Με ή­θος, ευ­πρέ­πεια και α­ξι­ο­πρέ­πεια.
Χω­ρίς υ­περ­βο­λές, χω­ρίς α­κρό­τη­τες.
Οι πρα­κτι­κές του πα­ρελ­θόν­τος, δεν χω­ρά­νε που­θε­νά.
Η ε­ξα­γο­ρά συ­νει­δή­σε­ων και ψή­φων, η συ­ναλ­λα­γή, δεν πρέ­πει να έ­χουν θέ­ση σ’ αυ­τές τις ε­κλο­γές με λί­γη ά­σφαλ­το και τσι­μέν­το.
Ό­σο δύ­σκο­λο κι αν ή­ταν το τα­ξί­δι, το α­πο­λαύ­σα­με.  Για­τί ήρ­θα­με σε ε­πα­φή με τον κό­σμο.
Για­τί ο κό­σμος εί­ναι η δύ­να­μή μας. Θέ­λου­με την εμ­πι­στο­σύ­νη που μας έ­δει­ξε πριν τέσ­σε­ρα χρό­νια να τη δεί­ξει και την Κυ­ρια­κή με α­κό­μα με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό. Κα­μί­α ψή­φος να μην πά­ει χα­μέ­νη.
Μπή­κα­με με  α­νοι­χτά πα­νιά και ού­ριο ά­νε­μο σε κά­θε γει­το­νιά της πό­λης, σε κά­θε χω­ριό του Δή­μου
Α­να­τρέ­που­με το πα­λιό, χτί­ζου­με το και­νούρ­γιο
Ό­λοι μα­ζί.
Για την Κα­λα­μά­τα που ο­νει­ρευ­ό­μα­στε, για το ΔΗ­ΜΟ που μας α­ξί­ζει!
Σας ευ­χα­ρι­στώ α­πό τα βά­θη της ψυ­χής μου, για την τι­μή που μου κά­νε­τε να βρί­σκε­στε σή­με­ρα ε­δώ.

Σας ευ­χα­ρι­στώ για τη με­γα­λει­ώ­δη πα­ρου­σί­α σας α­πό­ψε!

Θα την τι­μή­σω!»