Ανασχηματισμός προσώπων ή πολιτικών

Του Γι­ώρ­γου που­λο­κέ­φα­λου*

Ο  πο­λυ­συ­ζη­τη­μέ­νος α­να­σχη­μα­τι­σμός πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε , ε­πι­τέ­λους μά­θα­με τα  νέ­α πρό­σω­πα που  θα  στε­λε­χώ­σουν τη  συγ­κυ­βέρ­νη­ση στα  ε­πό­με­να με­τέ­ω­ρα βή­μα­τα της. Μια  πά­για πα­λαι­ο­κομ­μα­τι­κή συν­τα­γή α­πεμ­πλο­κής, δη­λω­τι­κή της  δή­θεν α­πο­κω­δι­κο­ποί­η­σης και  α­να­φο­ρά λή­ψης των  μη­νυ­μά­των που  εκ­πέμ­πει η  κάλ­πη με­τά α­πό μια  ε­κλο­γι­κή α­να­μέ­τρη­ση.  Φυ­γή προς  τα  εμ­πρός και  δη­μι­ουρ­γί­α εν­τυ­πώ­σε­ων α­πό τους  «συ­νε­ταί­ρους» της  ε­ξου­σι­α­στι­κής λα­θρο­βί­ω­σης.Μια  βρα­χυ­πρό­θε­σμη α­νά­σα και έ­να έν­τε­χνο πο­λι­τι­κό λά­κτι­σμα ώ­στε να  πά­ει η  μπά­λα στην  ε­ξέ­δρα.

Το  κρί­σι­μο ε­ρώ­τη­μα βέ­βαι­α που   έ­πε­ται αυ­τής της  κί­νη­σης εί­ναι και με­τά τον α­να­σχη­μα­τι­σμό τι;Η  αλ­λα­γή των  προ­σώ­πων πό­ση ση­μα­σί­α έ­χει,  αν  δεν  αλ­λά­ξουν οι  πο­λι­τι­κές!  Αλ­λα­γή προ­σώ­πων χρει­ά­ζε­ται ο τό­πος ή αλ­λα­γή πο­λι­τι­κών; Μπο­ρούν αυ­τά τα  πρό­σω­πα να  αλ­λά­ξουν τις πο­λι­τι­κές; Μια  κυ­βέρ­νη­ση δέ­σμια των  δα­νει­στών της, μπο­ρεί να  χα­ρά­ξει τους  δι­κούς της  δρό­μους ώ­στε να  βγει  α­πό τα  α­δι­έ­ξο­δα της;

Η  α­πάν­τη­ση βέ­βαι­α σε  αυ­τά τα  ε­ρω­τή­μα­τα έρ­χε­ται α­πό την  ί­δια τη κοι­νω­νί­α,  α­πό το  σώ­μα των  ψη­φο­φό­ρων της  πρό­σφα­της ε­κλο­γι­κής α­να­μέ­τρη­σης, η  ο­ποί­α κοι­νω­νί­α στη  «δι­α­πι­στω­τι­κή της  πρά­ξη»,   εν­τέ­λει τους  «το­πο­τη­ρη­τές»  να  αλ­λά­ξουν ρό­τα. Το  θέ­μα βέ­βαι­α εί­ναι αν  θέ­λουν και  αν  μπο­ρούν!

Για­τί η  ε­ξου­σί­α αυ­τού του τό­που,  δεν μπο­ρεί να  πεί­σει το  λα­ό ό­τι η  φτώ­χεια του έ­χει ε­θνο­σω­τή­ριο χα­ρα­κτή­ρα. Πό­σες α­κό­μη προ­σχη­μα­τι­κές δι­και­ο­λο­γί­ες και  μα­γι­κές συν­τα­γές θα  α­να­σύ­ρει το  γκου­βέρ­νο α­πό το  « τσε­πά­κι του»  έ­ω­λες και  α­νυ­πό­στα­τες, που  προ­σβά­λουν την αν­τί­λη­ψη του  μέ­σου νου , ώ­στε να  γί­νει πι­στευ­τή;Ε­πει­δή ό­μως τα  ό­ρια του  ρε­α­λι­σμού και  του  πο­λι­τι­κού α­μο­ρα­λι­σμού ε­ξα­κο­λου­θούν και  πα­ρα­μέ­νουν ευ­δι­ά­κρι­τα, έ­χουν στε­νέ­ψει δρα­μα­τι­κά τα  πε­ρι­θώ­ρια αλ­λοί­ω­σης του  τρό­που σκέ­ψης των  πο­λι­τών αυ­τού του  τό­που.   Η  κοι­νω­νί­α ει­σπράτ­τει το  α­πο­τέ­λε­σμα αυ­τών των  πο­λι­τι­κών και  αυ­τής της  κρί­σης ως α­νερ­γί­α, γε­νι­κευ­μέ­νη φτώ­χεια,  υ­πο­βάθ­μι­ση, πε­ρι­θω­ρι­ο­ποί­η­ση και  α­να­σφά­λεια, που  ο­δη­γεί σε  προ­σω­πι­κές και  μο­να­χι­κές προ­σπά­θει­ες ε­πι­βί­ω­σης με  αμ­φί­βο­λη προ­ο­πτι­κή,  σε  έ­να σκλη­ρό και  α­βέ­βαι­ο πε­ρι­βάλ­λον χω­ρίς ό­ρους και  αρ­χές.

Ο  α­να­σχη­μα­τι­σμός της  συγ­κυ­βέρ­νη­σης θα  εί­χε πε­ρι­ε­χό­με­νο στη    μνη­μο­νια­κή Ελ­λά­δα, μό­νον με ά­ξο­να και κα­τευ­θυν­τή­ρια γραμ­μή αλ­λα­γής πο­λι­τι­κής,  ώ­στε να  ε­πα­να­θε­με­λι­ω­θούν σχέ­σεις εμ­πι­στο­σύ­νης , α­νά­με­σα στη  πο­λι­τι­κή και  τους  πο­λί­τες , σε  εν­τε­λώς νέ­α σχέ­ση, μια  κρί­σι­μη κί­νη­ση που  θα  αν­τα­πο­κρί­νε­ται στις  νέ­ες α­παι­τή­σεις και  τις  νέ­ες ελ­πί­δες που προσ­δο­κά ο  κό­σμος μας.Και  κυ­ρί­ως που  θα  α­πορ­ρί­πτει στη  πρά­ξη πα­ρακ­μια­κές λο­γι­κές που  δεν  έ­χουν να  προ­σφέ­ρουν τί­πο­τα στην   κοι­νω­νί­α που  κα­τα­λα­βαί­νει με  το  δι­κό της  α­λάν­θα­στο κρι­τή­ριο τη  κρί­ση αν­τι­προ­σώ­πευ­σης που  υ­πάρ­χει σή­με­ρα.Ι­στο­ρι­κά έ­χει κα­τα­δει­χθεί ό­τι ο  εκ­συγ­χρο­νι­σμός, η  α­νά­πτυ­ξη και  η  α­να­συγ­κρό­τη­ση αυ­τού του  τό­που δεν  κα­τα­κτι­ούν­ται με  ε­πι­θέ­σεις ε­ναν­τί­ον των  θε­σμών και  των  δι­και­ω­μά­των των  πο­λι­τών,  με  δι­άρ­ρη­ξη του  πα­ρα­γω­γι­κού ι­στού και  τον  α­φελ­λη­νι­σμό της  πα­ρα­γω­γι­κής βά­σης της  οι­κο­νο­μί­ας,  με  ε­πί­δει­ξη κοι­νω­νι­κής σκλη­ρό­τη­τας και  κοι­νω­νι­κής α­δι­κί­ας.