Αυτή τη φορά ο αδικαιολόγητος πανικός οδήγησε και στη πόλη μας δυστυχώς συμπολίτες μας να οδεύσουν στα ΑΤΜ ώστε να κάνουν της Αναλήψεως με το φόβο μιας χρεωκοπίας. Λες και δεν γνωρίζαμε ότι τόσα χρόνια το χρέος της Ελλάδας εκτοξεύεται και ότι κάποια στιγμή αφού "όλοι μαζί τα φάγαμε" τελικά θα πληρώναμε τον λογαριασμό. Τον λογαριασμό μιας φούσκας και πολιτικής ουτοπίας με τις κυβερνήσεις να διορίζουν, να αγοράζουν και κυρίως να λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο. Τα έγραφα χρόνια τώρα. Τα λέγαμε με τραγούδια. Όπως εκείνο τον στίχο του Γ. Σουρρή που γράφτηκε προ δεκαετιών στο κομμάτι 'Δυστυχία μου Ελλάς' που αναφέρει "παριστάνει τον Ευρωπαίοι, στο ένα πόδι που φορεί λουστρίνει και στο άλλο τσαρούχι...".
Τελικά το παιχνίδι παίζεται ακόμα. Η Ελλάδα έχει Δημοκρατία, έχει αξιοπρέπεια, έχει πολίτες που θέλουν ένα μέλλον για τις επόμενες γενιές. Πρέπει όλοι να αναλάβουμε την ιστορική μας ευθύνη. Οφείλουμε να σκεφτούμε τους προγόνους μας και το μέλλον μας. Γιατί η ιστορία διδάσκει. Αλλά καταφέραμε σε αυτή την χώρα να επιβεβαιώνεται το τραγουδάκι του Γιάννη Μηλιώκα που έλεγε σοφά ότι "Θα δεις που κάποτε...(οι ευρωπαίοι) θα μας πούνε και μακάκες..". Ή το άλλο ρητό της ελληνικής σοφίας που ταιριάζει γάντι στην περίπτωση. Το "ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο...". Γιατί τώρα πρέπει να σκεφτούμε τι είμαστε και τι θέλουμε...Το ΟΧΙ πάντα ήτα ηρωικό. Από το Μολών Λαβέ μέχρι το 40. Αλλά μην ξεχνάτε φίλοι μου και τον στίχο παράλληλα του Νίκου Ξυλούρη ότι "...βοήθα καλέ μου μην φαγωθούμε μεταξύ μας". Κλείνοντας θυμίζω μια ιστορική φράση Ισχυρόν όχλος εστίν, ουκ έχει δε νουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου