Ένα μικρό αφιέρωμα στη αυριανή επέτειο με συνδρομή από τον Μάνο Χατζηδάκι:
«Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί;
Αντιπαρέρχομαι την αντιπάθεια που μου προκαλούν οι άδοντες παρελαύνοντες στρατιώτες, αστυνομικοί και πυροσβέστες, μαθητές και μαθήτριες, ναύτες και αεροπόροι κι όλοι μαζί μετά φανατισμού και πείσματος.
“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει” —τι άραγε το άσμα να εννοεί; Βέβαια δε μου διέφευγε η προπαρασκευή και η επίπονη άσκηση που απαιτούσεν ένας τόσος “φανατισμός” και τέτοιο “πείσμα” για να εκτοξευθεί εις τας εθνικάς εορτάς το περίφημον “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”. Όμως αυτό δεν έχει τόση σημασία. Γεγονός ήταν πως η Ελλάδα είτε με πείσμα είτε χωρίς, δεν εννοούσε να πεθάνει. Και το διαλαλούσε μετά χαλκίνων και ξύλινων πνευστών, καθώς και μ’ έναν αρκετό μεγάλον αριθμό τυμπάνων.
Κι ήρθε ένα Μεγάλο Σάββατο, έτσι καθώς παρακολουθούσα τη λειτουργία της Αναστάσεως σαν τυπικός χριστιανός κι εγώ, μ’ όλες τις ένοπλες δυνάμεις παρούσες και γυαλιστερές, που μου ξαναθύμισαν το γνωστό εμβατήριο της εθνικής μας υπερηφάνειας
“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει” —τ’ άκουγα μέσα μου καθώς την ίδια στιγμή ηκούγετο το ανακουφιστικό “Χριστός Ανέστη”, ενώ μερικοί εύζωνοι, τιμητική φρουρά, χαμογελούσαν αμήχανα και ηλιθίως. Σκέφθηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δε θα αναστηθεί.
Πως θα ’ναι αιώνια δίχως ανάσταση, μια και δεν δέχθηκε ποτέ της να πεθάνει. Τότες άρχισα να καταλαβαίνω, καθώς ο κόσμος έφευγε βιαστικά με το “Χριστός Ανέστη” στα χείλη του, και την Ελλάδα και το εμβατήριο και την Ανάσταση κατά κάποιον τρόπο.
Ψέματα η Ελλάδα πως τάχα δεν πεθαίνει ποτέ. Ψέματα το εμβατήριο για μια μη θνήσκουσα Ελλάδα. Ψέματα και η Ανάσταση για μια περίπτωση χώρας μη θνήσκουσας και μη αναστημένης, αλλά γενναίως επαρμένης. Όπως και να το δούμε το “ψέμα”, ένα είναι σίγουρο και αδιαφιλονίκητο: πως η Ελλάδα σε ρυθμό εμβατηρίου δεν πεθαίνει ποτές».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου