Μια αληθινή ιστορία που θα συγκλονίσει όλους τη Δευτέρα στο Πνευματικό Κέντρο

Η πρώτη συγγραφική απόπειρα της Ράνιας Λυμπεροπούλου, μετά από χρόνια έρευνας και καταγραφής γεγονότων, είναι πλέον γεγονός και έχει τίτλο, "Η ζωή δεν σταματά στο χθες". Μάλιστα, απευθύνει και ανοικτή πρόσκληση στον κόσμο της πόλης, να μάθει περισσότερα για το βιβλίο στην παρουσίαση που θα γίνει αύριο το απόγευμα στις 7.00 στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας. Οι σελίδες του έχουν ως βασική πρωταγωνίστρια την Νάνσυ, μια μαθήτρια της Γ' Λυκείου, η οποία στα τέλη της δεκαετίας του '70 γνωρίζει τον πρώτο της έρωτα που έμελε να είναι τρικυμιώδης και να καθορίσει βαθιά το πλαίσιο της ζωής της για τα επόμενα χρόνια. Κάθε της βήμα την έφερνε μπροστά σε ένα νέο δίλημμα και μία δύσκολη απόφαση για το μέλλον της, για την ίδια της τη ζωή. Ειδικά, από τη στιγμή που ένας άλλος έρωτας γεννήθηκε, παράλληλα με το παιδί της, καρπός της πρώτης σχέσης. Θα έχει τη δύναμη της ψυχής, για να βγει από τα αδιέξοδα; Θα έχει το καθαρό μυαλό, για να ξεκαθαρίσει τον συναισθηματικό της κόσμο; Η Ράνια Λυμπεροπούλου στο Θάρρος τόνισε με το πρώτο της βιβλίο διερωτάται, σαν το παιχνίδι που παίζαμε παλιά "θάρρος ή αλήθεια", στον αγώνα συναισθήματος και λογικής, ποιο έχει τον πρώτο λόγο, πως επιλέγουμε το ένα από τα δύο. Τα ερωτήματα δεν είναι εύκολα να απαντηθούν. Ένας μεγάλος στοχαστής του 20ού αιώνα, ο Γάλλος φιλόσοφος και ακαδημαϊκός Ρενέ Ζιράρ, στο πλούσιο έργο του βασίζεται κυρίως στη «μιμητική επιθυμία» της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Οι επιθυμίες δεν είναι δικές μας, έγραφε. Θέλουμε αυτό που μας επιβάλλουν οι άλλοι. Αυτό οφείλεται σε μια παράξενη και ανεξήγητη ροπή προς τη μίμηση. Οι διπλές αυτές επιθυμίες οδηγούν σε αντιπαλότητα και βία. Υποστήριξε πως η ανθρώπινη σύγκρουση δεν προκαλείται από τις διαφορές μας, αλλά μάλλον από την ομοιότητά μας. Ένα βιβλίο, ένα κείμενο δέχεται πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες, οπότε ο καθένας που θα διαβάσει το "Η ζωή δεν σταματά στο "χθες", θα υποχρεωθεί να δώσει τη δική του απάντηση. Είναι πολλά πράγματα που μας σταματούν στο χθες για πάντα, αρκετά τα ξεπερνάμε, αλλά αυτό είναι ένα "παιχνίδι", όπου ο καθένας το παίζει μόνος του.