Δύσμοιρε πρόσφυγα μου, αν ήξερες που κόλλησες…

Βασίλης Στεφανακίδης

Το νέο τρομοκρατικό αιματοκύλισμα, αυτή τη φορά στις Βρυξέλλες, έριξε  μια βάρια σκιά σε όλη την Ευρώπη. Κάποιοι λένε πως εφεξής δεν θα είναι τίποτα ίδιο στην ήπειρο μας και οι ελευθερίες που κερδίσαμε μέσα στο διάβα του χρόνου, τίθενται υπό αναθεώρηση.

Ουδείς μπορεί να προβλέψει τι ακριβώς θα ακολουθήσει, τώρα που η φωτιά μπήκε μέσα στις αυλές μας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το τεράστιο πρόβλημα με τους πρόσφυγες, θα πάρει άλλη διάσταση καθώς θα ενισχυθούν εκείνες οι ξενοφοβικές φωνές που ούτως ή άλλως υπάρχουν στην Ευρώπη και απειλούν να ορθώσουν  εθνικά τείχη. Μια τέτοια εξέλιξη είναι σαφές πως θα δοκιμάσει σκληρά  την τελευταία απόφαση της Συνόδου Κορυφής η οποία  δεν ήταν και η πλέον ξεκάθαρη και αντικειμενικά εφαρμόσιμη ώστε να λύσει το θέμα.

Έτσι η χώρα μας, με τα μύρια όσα  οικονομικά προβλήματα, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόσθετο άχθος, με τους 50 τόσες χιλιάδες  εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες, αριθμός που είναι μαθηματικά βέβαια πως θα αυξάνεται μέρα με τη μέρα καθώς είναι αυταπάτη, να πιστεύουμε πως η Τουρκία θα ανακόψει τις ροές και θα περιορίσει τη δράση των διακινητών που έναντι αδράς αμοιβής πουλάνε ψεύτικες ελπίδες σε απελπισμένους ανθρώπους.
Δύσμοιροι άνθρωποι που δεν έχουν ακόμα κατανοήσει που θα φθάσουν πληρώνοντας με τις τελευταίες οικονομίες τους.

Πρόσφυγες και μετανάστες που περιμένουν στην αντίπερα  ακτή και οι οποίοι, αν είχαν την ευκαιρία και τη δυνατότητα, να κουβεντιάσουν με ένα Ελληνα νέο, ένα άνεργο, ένα συνταξιούχο ακόμα και με ένα υποαμειβόμενο εργαζόμενο, αμφιβάλλω αν θα διακινδύνευαν να περάσουν στη χώρα μας.

Σε μια χώρα που τουλάχιστον ένα στους τρεις από τον ενεργό πληθυσμό αν είχαν την ευκαιρία, θα έφευγαν κι αυτοί μετανάστες προκειμένου να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα και να κλείσουν τις πληγές που μας κληροδότησε η πολύχρονη κρίση και τα μνημόνια.