ΓΙΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΚΑΝΕΙ ΛΟΓΟ Ο ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ

Με μια ανοιχτή επιστολή επιλέγει να επικοινωνήσει μαζί τους, ο Οδυσσέας Βουδούρης. Ο συνεργαζόμενος με το κυβερνών κόμμα και μέλος του Συντονιστικού της «Κοινωνίας Πρώτα» επικεντρώνεται στην πορεία των διαπραγματεύσεων, στηλιτεύει τη στάση των δανειστών, διαπιστώνει «φθορά της κυβέρνησης και αφετέρου τραυματισμό της αριστεράς στη χώρα μας», επικρίνει «πελατειακές συμπεριφορές και κυβερνητικά ατοπήματα» διαπιστώνει την ύπαρξη υπουργού «με καταφανή ανεπάρκεια (...)» και υπουργούς «με ανύπαρκτο έργο», καλεί τους δανειστές «να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους για την άμεση επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και την άρνηση κάθε νέου μέτρου λιτότητας (...)». Τέλος, μεταξύ άλλων, αναφερόμενος στην περίπτωση που οι δανειστές «αποφασίσουν κυνικά να προχωρήσουν σε όποιες εκβιαστικές ενέργειες» όπως λέει, «η επιλογή δεν είναι άλλη από το να βασιστούμε αποκλειστικά στη βούληση του λαού μας και στις δυνάμεις της χώρας μας».
Ολόκληρη η επιστολή του Οδυσσέα Βουδούρη “Αγαπητοί Φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, Πέρασε ενάμισης χρόνος από τη δεύτερη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και το δραματικό δίλημμα, να δεχτούμε μια υποχώρηση ή να διακινδυνεύσουμε ένα άμεσο σοβαρό πλήγμα, επανέρχεται. Για την Κοινωνία Πρώτα η τότε επιλογή δεν ήταν ούτε αυτονόητη, ούτε εύκολη. Επιλέξαμε να εμπιστευτούμε τον Πρωθυπουργό με ένα συγκεκριμένο σκεπτικό: όχι στη συνθηκολόγηση, ναι στην τακτική υποχώρηση, στο πλαίσιο ενός αγώνα που συνεχίζεται. Στο διάστημα αυτό η κυβέρνηση εφήρμοσε τις δεσμεύσεις της, ενώ οι δανειστές αθετούν τις δικές τους. Η διαπραγμάτευση για την ελάφρυνση του χρέους έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί στο τέλος του 2015. Με καθυστέρηση ενός έτους ανακοινώθηκαν τα λεγόμενα «βραχυπρόθεσμα μέτρα», τα οποία υποτίθεται πως θα επιφέρουν μια ελάφρυνση 45 δισ. €. Πρόκειται όμως για μια χονδροειδή εξαπάτηση. Η προσεκτική ανάγνωση της σχετικής απόφασης του Eurogroup δεν αναφέρει καν τη λέξη «ελάφρυνση», αλλά μόνο ότι «συζητήθηκε πάλι η βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους με σκοπό την επαναφορά της Ελλάδας στις αγορές» και παραπέμπει στις προτάσεις του ESM. Οι προτάσεις αυτές αναφέρουν μόνο «σενάρια», τα οποία ενδέχεται «να βελτιώσουν τη βιωσιμότητα του χρέους» (βιωσιμότητα, όχι ελάφρυνση – ως γνωστό, ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες). Και το κείμενο διευκρινίζει: «Ωστόσο, ο αντίκτυπος των μέτρων θα εξαρτηθεί από διάφορους παράγοντες πέρα από τον έλεγχό μας». Η ασάφεια είναι πλήρης. Και βέβαια όλα αυτά με ορίζοντα… το 2060. Δηλαδή σε περίπου μισό αιώνα από τώρα. Ποιος μπορεί σοβαρά να κάνει τέτοιες προβλέψεις; Με απλά λόγια, οι δανειστές δηλώνουν πως δεν θα υπάρξει ελάφρυνση χρέους μέχρι το 2018 και μεταθέτουν τη διαπραγμάτευση για μετά το 3ο Μνημόνιο. Προφανώς αυτή η διαπραγμάτευση (αν υπάρξει) θα συνοδευτεί με νέες απαιτήσεις.
Αυτές έχουν ήδη τεθεί στο τραπέζι και δεν περιορίζονται στον «κόφτη» για μετά το 2018, μέσω μείωσης συντάξεων και αφορολόγητου, αλλά επεκτείνονται, όπως διατυπώνεται στις διαρροές της έκθεσης του ΔΝΤ, σε νέες «μεταρρυθμίσεις» (γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό στο λεξιλόγιο των δανειστών!). Σήμερα, γίνεται πλέον σαφές ότι οι δανειστές δεν έχουν σκοπό να τηρήσουν οποιαδήποτε συμφωνία. Ας πάρουμε λοιπόν λίγη απόσταση και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τους πραγματικούς στόχους τους. Οι δανειστές εκπροσωπούνται από ένα είδος διεθνούς διευθυντηρίου, με πρωταγωνιστές τη Γερμανία του Σόιμπλε και το ΔΝΤ. Σκοπός τους είναι η επιβολή του νεοφιλελεύθερου δόγματος σε μια «Γερμανική Ευρώπη». Η Ελλάδα, και συγκεκριμένα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε να αμφισβητήσει αυτό το δόγμα. Αν το είχε πετύχει, θα ήταν σοβαρότατο πλήγμα στον παγκόσμιο νεοφιλελευθερισμό.