Γεννήθηκα, λοιπόν, με τη βοήθεια της πρακτικής μαίας, μια χιονισμένη, πανέμορφη, φαντάζομαι, Κυριακή, στις 5-2-1956, όχι στο νοσοκομείο, αλλά στο ορεινό χωριό μου. Στην πρώτη τάξη του Δημοτικού «αρίστευσα» με πέντε, ο δάσκαλός μου, που διέγνωσε ότι δεν είμαι για πολλά (έτσι είπε «μυστικά» στον πατέρα μου, που «μυστικά» το είπε στη μητέρα μου αλλά, εγώ κρυφακούοντας, το άκουσα «δυνατά»), με συγκλόνισε, αλλά δεν πτοήθηκα, η σκέψη μου όμως τόλμησε να τον κρίνει. Η επόμενη τάξη με διαφορετικό δάσκαλο, με βρήκε σε εντελώς διαφορετική θέση, άριστο να μαθαίνω γράμματα και γραφή τα παιδιά της πρώτης. Το σχολείο ήταν μονοθέσιο, όλες οι τάξεις σε μια αίθουσα και ο δάσκαλος, που τον ευγνωμονώ πάντα, εκεί είχε το κατάλυμά του, αγαπούσε πολύ το έργο του και μας.
Στις εισαγωγικές εξετάσεις του γυμνασίου ήλθα πρώτος αλλά το απουσιολόγιο ουδέποτε το είδα. Δεν πτοήθηκα. Συνέχισα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, με καθημερινή πεζοπορία πολλών χιλιομέτρων, την εξαντλητική προσπάθεια. Στην έκτη τάξη, εν όψει πανελληνίων εξετάσεων, ενημερώνω τον καθηγητή Μαθηματικών για τις σκέψεις μου να σπουδάσω νομικά, μου ευχήθηκε καλή επιτυχία, αλλά στο πρώτο τρίμηνο για την «ενίσχυση» της προσπάθειάς μου, με βαθμολόγησε και στα τρία μαθήματά του με «άριστα» εννέα, η βαθμολογία όμως των γραπτών μου στη συνέχεια και στα τρία μαθήματα ήταν 20 και απέκτησα δικαίωμα αναθεώρησης, διότι η βαθμολογία μεταξύ γραπτού και προφορικού είναι 11 μονάδες, αντί τριών που ήταν η μέγιστη επιτρεπόμενη διαφορά. Η εισαγωγή μου στο Πανεπιστήμιο κάλυψε τα πάντα, πλημμύρισα με απίστευτες δυνάμεις που μου επέτρεπαν να παρακολουθώ τους υπέροχους και λαμπρούς πραγματικά καθηγητές και άλλες τόσες δυνάμεις για να συνεχίζω, μετά τα μαθήματα, την εργασία μου ως σερβιτόρος, κυρίως στη νύχτα, σε καφετέριες – πιτσαρίες της Κηφισιάς, Ψυχικού κ.λπ. και από εκεί κατευθείαν στο Πανεπιστήμιο, που το έβλεπα και ήταν φυσικός μου χώρος. Φρόντιζα και τελείωνα όλα τα μαθήματά μου την πρώτη εξεταστική του Ιουνίου, ώστε στις «διακοπές» του καλοκαιριού να μπορώ απερίσπαστος να αφιερώνω, εν όψει «χειμώνα», όλο το χρόνο μου στην εργασία μου ως σερβιτόρος στην Παραλία Καλαμάτας, αλλά και στη Συκική ως προϊστάμενος απεντομωτηρίων. Έτσι τελείωσα και τα δύο τμήματα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, το Πολιτικό και το Νομικό. Η, μετά τη διετή σχεδόν στρατιωτική θητεία μου, πολιτική μου ζωή άρχισε με τη διαδικασία της άσκησης για την άδεια του δικηγορικού λειτουργήματος. Η γνωριμία μου και η συνεργασία μου με τον Ονούφριο Φαρμακίδη, άριστο δικηγόρο και καθηγητή και μετέπειτα αντιπρύτανη της Παντείου, που δυστυχώς έφυγε πολύ νωρίς, ήταν καθοριστική, γνώρισα τους πάντες και τα πάντα. Έγινα μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, στέλεχος του γραφείου του, ενώ μαζί μας ήταν και η κα Θεοδώρα Αντωνίου, φίλη πραγματική και άξια δικηγόρος, που σήμερα είναι και καθηγήτρια του Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Αθηνών. Αποφάσισα να συνεχίσω τη δικηγορία στην Καλαμάτα, αλλά ο Σύλλογός μας, δεν ξέρω γιατί, με στενοχωρεί και επί πολλούς μήνες (μου φάνηκαν χρόνια) αναβάλλει διαρκώς την απόφαση να με δεχθεί ως μέλος του και όταν τη λαμβάνει είναι αρνητική, η άκαμπτη όμως επιμονή μου θα κάμψει τις απίστευτες και ακατανόητες αντιδράσεις και θα γίνω τελικώς μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας από το 1989.
Η βοήθεια, όμως, και η αγάπη του κόσμου στο πρόσωπό μου ήταν και είναι πραγματικά συγκλονιστική, με βοήθησε δε να ξεπεράσω τα όποια προβλήματα. Η μακρόχρονη άσκηση του λειτουργήματος ως μαχόμενου δικηγόρου σε όλα ανεξαιρέτως τα δικαστήρια, ιδία δε στα ανώτατα, η εμπειρία και το ενδιαφέρον ήλθαν μόνα τους να μου δείξουν τις επισημάνσεις και να οξύνουν την αγωνιστικότητά μου. Έμαθα ως αθλητής, σε αγώνες αντοχής και ταχύτητας, ότι ο καθένας στο στίβο, έτσι και στο στίβο της ζωής, έχει το δικό του διάδρομο να τρέξει και ευλόγως δικαιούται, με τις δικές του σωματικές, πνευματικές, ψυχικές δυνάμεις, να διεκδικεί, όχι από τους άλλους, αλλά κυρίως από τον εαυτό του το δικαίωμα να μετέχει στους «καθαρούς» αγώνες και μόνος του να διεκδικεί τη νίκη και ό,τι του πρέπουν. Οτιδήποτε στρεβλώνει την προσπάθεια του κάθε ανθρώπου, ιδιαίτερα των λειτουργών ή των συλλειτουργών, είναι απολύτως ασυγχώρητο, αποδοκιμαστέο και καταδικαστέο στη συνείδησή μου. Ποτέ δε ζήτησα από κάποιον το οτιδήποτε. Ποτέ δεν έλαβα θέση ή οιαδήποτε βοήθεια από το Δημόσιο και τον ευρύτερο τομέα του. Διεκδίκησα το «είναι μου» και το πήρα. Από μικρό παιδί, παρά τις αδικίες, αποφάσισα να ακολουθήσω το δύσκολο δρόμο, της άοκνης προσπάθειας, της εντιμότητας, της καθαρότητας, της ευθύτητας, της απλότητας και όχι του δήθεν. Είμαι απόλυτος υποστηρικτής των όσων περί αξιοκρατίας, νομιμότητας και ηθικής εμπεριέχονται στον Κώδικα Δεοντολογίας και στον Κώδικα Περί Δικηγόρων, στον οποίο ενδεικτικώς απαριθμούνται οι άπειρες δυνατότητες, οι ατέλειωτες υπευθυνότητες και οι δέουσες ενέργειες των δικηγόρων, για να τελούν σε άμεση σχέση με την κοινωνία και το περί δικαίου αίσθημα, γιατί χωρίς αυτό και χωρίς εμάς είναι εκ προοιμίου χαμένη η οιαδήποτε προσπάθειά της.
Οι μάχες που πρέπει να δοθούν είναι πολλές και οι προκλήσεις μεγάλες, ιδιαίτερα για τους νέους συναδέλφους που δικαιολογημένα αγωνιούν, ζητώντας την ασφάλεια της επαγγελματικής τους επιβίωσης, για τους μαχόμενους δικηγόρους που στην καθημερινότητά τους αντιμετωπίζουν χίλια δύο προβλήματα, πολλοί εκ των οποίων αδυνατούν να ανταποκριθούν στις ανελαστικές και καταπιεστικές φορολογικές και λοιπές συνθήκες, για τους συναδέλφους εκείνους που υποχρεώνονται να προσφέρουν υπηρεσίες μισθωτές με ελάχιστες αποδοχές. Oι αγώνες μας πρέπει να συντονισθούν και να εντατικοποιηθούν σε απόλυτο βαθμό για την εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας και απονομής της Δικαιοσύνης, που καλείται να σταθεί αρωγός του κάθε πολίτη , του κάθε ανθρώπου, σε συνθήκες ιδιαίτερες έως απολύτως έκτακτες .
Εγώ, ως μαχητής της ζωής, έδωσα πολλές μάχες και τις κέρδισα όλες. Καμία μάχη δε φοβήθηκα. Πάντα είχα τη ψυχική αντοχή και ανεξάντλητα αποθέματα για να συνεχίσω. Με τη δύναμη του Θεού κατάφερα να σταθώ όρθιος και να αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις. Δεν πρόδωσα τον εαυτό μου, διατήρησα την αξιοπρέπειά μου και το χαρακτήρα μου ακέραιο, δεν ξέχασα τις αρχές μου ούτε τα βιώματά μου, δεν πρόδωσα την εμπιστοσύνη κανενός, δεν ξέχασα τον όρκο ζωής που έχω δώσει στον εαυτό μου ούτε τους όρκους που έδωσα ως πτυχιούχος και ως δικηγόρος. Ως μάχιμος δε δικηγόρος, κάνοντας τις αξιολογήσεις μου, ουδέποτε έπαυσα να καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια ως συλλειτουργός της Δικαιοσύνης στην επικράτησή της, πράγμα καθόλου δεδομένο, αρκετά δύσκολο και επίπονο, δεδομένης της αδυσώπητης και αβυσσαλέας σύγκρουσης συμφερόντων, που καθόλου δεν ενδιαφέρονται ούτε και θέλουν την επικράτηση του δικαίου, αλλά την επιβολή της καταστροφικής από κάθε άποψη ισχύος. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι μπορώ να πρωτοστατήσω στις διεκδικήσεις των δικαιωμάτων μας που πλήττονται καίρια, αλλά και στις κοινωνικές παρεμβάσεις μας, ώστε να ανταποκριθούμε στον ιδιαίτερα σημαντικό και καταλυτικότατο για τις εξελίξεις ρόλο μας, να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για αξιόπιστες συνθήκες απέναντι στην αυθαιρεσία και την αταξία του κόσμου, να είμεθα όλοι μαζί ενωμένοι με σκοπό την επικράτηση του δικαίου και της νομιμότητας, διαψεύδοντας διαρκώς τη ρήση του Ησιόδου «Και κεραμεύς κεραμεί κοτέει και τέκτονι τέκτων». Τα πάντα, λοιπόν, εξαρτώνται από μένα και από Σας και τώρα είναι η ώρα των αποδείξεων.
Κωνσταντίνος Π. Μπελογιάννης
Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου