ΓΙΑΤΙ Η ΣΕΙΡΑ MR.ROBOT ΑΦΥΠΝΙΖΕΙ ΤΙΣ ΜΑΖΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ..ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ!

ΜΕΡΟΣ 1ο: 
“Δε θα το κάνεις, έτσι δεν είναι; Να αλλάξεις τον κόσμο;” Το ερώτημα που αποτελεί παγκόσμια ένα πολιτισμικό φαινόμενο μετά την βράβευση της πασίγνωστης σειράς Mr. Robot, θέτει ένα καίριο ερώτημα στο χακερίστικο, χαοτικό, hiend ονειρικό κόσμο του πρωταγωνιστή της σειράς που πήρε α βραβείο αντρικού ρόλου.
Από την 1η μέχρι την 3η σεζόν που προβάλλεται τώρα , ο Έλιοτ Άντερσον αναρωτιέται αν μπορεί όντως να αλλάξει τον κόσμο. Αν το μέλλον του κρύβει την επανάσταση απέναντι στα τακτοποιημένα πεπρωμένα της νορμάλ καθημερινότητας υπό τον έλεγχο μεγάλων, φοβερών και τρομερών πολυεθνικών με κρυφή (ή ούτε και τόσο καν κρυφή) ατζέντα, τον έλεγχο του κόσμου. 
Ο Έλιοτ κουβαλάει ένα σωρό προβλήματα. Είναι εθισμένος στη μορφίνη. Έχει βαριά ζητήματα επικοινωνίας με το περιβάλλον του. Και μπορεί και να κρύβει ή να μην κρύβει μια διπλή προσωπικότητα. Μα σκοπεύει να αλλάξει τον κόσμο. Ελπίζει, τουλάχιστον. Ο Έλιοτ (ένας συναρπαστικός Ράμι Μαλεκ, άμεσα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φάτσες στην τηλεόραση) δουλεύει cyber-security τη μέρα μα τη νύχτα είναι χάκερ εκδικητής, ένας Μπάτμαν των 1 και των 0.
 Ο μόνος τρόπος που έχει ώστε να μπορεί αληθινά να συνδέεται και να κατανοεί συνανθρώπους του, είναι χακάροντας και αναλύοντας τα προσωπικά τους δεδομένα. Στο πρώτο επεισόδιο, μέσα από τη wi-fi σύνδεση σε ένα καφέ, καταφέρνει και αποκαλύπτει ολόκληρη την παράνομη δραστηριότητα ενός άντρα σχετικά με παιδική πορνογραφία, και τον στέλνει ετοιμοπαράδοτο στις αρχές, πριν καν προλάβει να τελειώσει τον καφέ του. Είναι ένας whti hat χάκερ.

ΠΩΣ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ

Μια μυστική οργάνωση χάκερ με την ονομασία fsociety και ηγέτη τον Κρίστιαν Σλέιτερ ως Mr. Robot, προσεγγίζει τον Έλιοτ δίνοντάς του σκοπό: Την καταστροφή του συστήματος εκ των έσω. Εκ των πολύ έσω. Ο Έλιοτ θα έρθει αντιμέτωπος έτσι με αυτό που πληρώνεται για να προστατεύει, η προσωπική του ιδεολογία αντιμέτωπη με την ανθρώπινη, καθημερινή ανάγκη για μια νορμάλ ζωή. Πλαισιώνεται από διάφορους, ολοένα και πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Από τα μέλη της fsociety που με τρόπο εντελώς αβίαστο και φυσικό μοιάζουν όντως σα να έχουν προέλθει από ένα σωρό διαφορετικές διαδρομές της ζωής, μέχρι συνεργάτες, παιδικούς φίλους (η Άντζελα σταδιακά εξελίσσεται σε κάτι αληθινά ανθρώπινο και ενδιαφέρον), γείτονες, εχθρούς. Η πιο συναρπαστική φιγούρα είναι του Ταϊρέλ, νεαρότατου αντιπροέδρου της Evil Corp (EVIL COPR! Αυτή η σειρά είναι υπέροχη!) ο οποίος συχνά πυκνά αφήνεται στους δικούς του εφιάλτες, με τον Μάρτιν Γουάλστρομ να χτίζει μια διαταραγμένη, τρομακτική, άξια περσόνα αντιπάλου. 
Γύρω από τον Έλιοτ, σταδιακά και αποτελεσματικά, χτίζεται ένα μικρό σύμπαν που δε μοιάζει ποτέ περιορισμένο στον μικρό, δικό του κύκλο, αλλά ούτε και χαοτικό- ο δημιουργός Σαμ Εσμαϊλ έχει άψογο έλεγχο του μεγέθους της ιστορίας του. Ο οποίος Εσμαϊλ φορά περήφανα τις επιρροές του, ανάγοντας το “Mr. Robot”, τόσο θεματικά όσο και αισθητικά (ένα όλο και πιο απαραίτητο ζητούμενο ακόμα κι από τις πιο φτηνές τηλεοπτικές σειρές) σε κάτι μεγάλο, όμορφο, επιβλητικό. Η τύπου-Anonymous εικονογραφία ενός “V for Vendetta”, oι άγριες εσωτερικές σκηνές στο μυαλό του ήρωα που παραπέμπουν σε Αρονόφσκι, οι πανέμορφα, στατικά οπερατικοί τίτλοι αρχής που καταλαμβάνουν όλη την οθόνη σα να δραπέτευσαν από τα ‘60s. Μα πρωτίστως, τα πάντα εδώ φωνάζουν εξαρχής “Fight Club” και Φίντσερ(*), από τα αποστειρωμένα πλάνα ως τα τσιτάτα του Έλιοτ-ως-αφηγητή περί στάτους κβο και ανατίναξής του, κι από το υπόγειο αναρχικό πλάνο ως την σχέση αφηγητή και επαναστατικής περσόνας του Mr. Robot, που πολλοί εικάζουν πως δεν διαφέρει από εκείνη του Αφηγητή με τον Τάιλερ. 
Κι ενώ η αγάπη για το υπο-είδος των χακεροθρίλερ είναι εμφανής και κάπως αυταπόδεικτη (σε ένα σημείο μάλιστα δύο χαρακτήρες παρακολουθούν το “Hackers”, σε μια ξεκάθαρη δήλωση εκ μέρους της σειράς πως βλέπει εαυτόν ως πνευματικό απόγονο), η δουλειά που γίνεται είναι σαφώς πιο προσεγμένη. Δε θα δεις εδώ εφετζίδικα λειτουργικά συστήματα και περιστρεφόμενα CGI κεφάλια στην οθόνη, παρά μόνο εικόνες, λειτουργίες, κινήσεις, συσκευές που αναγνωρίζουμε από την καθημερινότητά μας. Μοιάζει αυθεντικό. (*Μάλιστα τον πιλότο της σειράς έχει σκηνοθετήσει ο Νιλς Άρντεν Όπλεβ, σκηνοθέτης της Σουηδικής μεταφορά του “Girl with the Dragon Tattoo”, ολοκληρώνοντας έτσι έναν ενδιαφέροντα κύκλο δημιουργικών δανείων.) 
Στο έξοχο, πρόσφατο 4ο επεισόδιο του “Mr. Robot”, αυτοί οι χαρακτήρες-προγράμματα περιγράφονται ως δαίμονες, δηλαδή αρχεία που τρέχουν στο background με τα οποία ποτέ δεν αλληλεπιδράς, αλλά σε οδηγούν στο στόχο τους, περίπου σαν πεπρωμένο. Παίρνουν τον έλεγχο. Όπως εικάζουμε ότι συμβαίνει με τον ίδιο τον Mr. Robot, ο Έλιοτ πλέον υπηρετεί έναν σκοπό διαφορετικό από τον απλό, καθημερινό, αυτόματο του. H σταδιακή διαδικασία με την οποία η σειρά αποκαλύπτει αυτή την προσωπική και wannabe-κοινωνική επανάσταση είναι σίγουρα όχι επαναστατική η ίδια, μα εκτελεσμένη με τέτοια αποτελεσματικότητα και φροντίδα που μοιάζει σα να μην υπάρχει ούτε 5λεπτο αυτόματου πιλότου.

 Το “Mr. Robot” σίγουρα είναι από τις σειρές εκείνες που χρειάζεται αμέριστη προσοχή για να μπορείς να παρακολουθήσεις ό,τι συμβαίνει σε επίπεδο πλοκής και να εκτιμήσεις ό,τι λαμβάνει χώρα σε ανάπτυξη χαρακτήρων (η αναπάντεχη κοινή έξοδος δύο χαρακτήρων στο 4ο επεισόδιο, ας πούμε, είναι από τις ωραιότερες ως τώρα στιγμές της σειράς). Αλλά ως τώρα αποφεύγει τα λάθη άλλων σειρών έντονης συνέχειας, όπου επεισόδια δεν ξεχωρίζουν καν μεταξύ τους. Στο 3ο επεισόδιο, ας πούμε, υπάρχει μια φανταστική παρένθεση με τον Έλιοτ να φαντάζεται την κανονική ζωή, οδηγώντας σε μια απολαυστική σκηνή συγκέντρωσης πλήθους, ενώ το 4ο βουτά ακόμα βαθύτερα στην ιδιαίτερη περσόνα του ήρωα, μέσα από μια διαδικασία αποτοξίνωσης που τον φέρνει αντιμέτωπο με, ναι, τους δαίμονές του. Τον Mr. Robot να μην τον εγκαταλείπει. 
Την Άντζελα να αμφισβητεί την ίδια του την διάσταση ως κάποιου που θα φέρει την αλλαγή. Η αντιπαραβολή των ονείρων με τις στιγμές που δραπετεύει μες στο μυαλό του σκεπτόμενος περί αναρχίας και διαγραφής χρεών, είναι εντυπωσιακή. Κι είναι σε κάθε περίπτωση σημαντικό για το “Mr. Robot” πως, την ίδια στιγμή που με επιθετικό ύφος αντιμετωπίζει ιδέες όπως την κανονικότητα ως υπακοή και την σύνδεση ως έλεγχο, δεν ξεχνά να μας κάνει να νοιαστούμε για τους πρωταγωνιστές του. Για τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα πανανθρώπινα όνειρά τους. Επανάσταση χωρίς ήρωες δεν έγινε ποτέ.

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Η ΣΕΙΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
Κι όμως. Στο 1ο κύκλο επεισοδίων και στον 2ον βλέπουμε ότι μετά την κατάρρευση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος με την πολυεθνική στα πρόθυρα κρίσης, ενώ τα χρεή των πολιτών έχουν σβηστεί, έχει ενδιαφέρον η παρουσία της Ελλάδας.
Η σειρά ταυτίζει από την 1η σεζόν -τότε που έκλεισαν οι τράπεζες στην Ελλάδα- τα στοιχεία της υποδούλωσης των λαών. Μάλιστα δείχνει πλάνα έξω από την Βουλή με διαδηλώσεις στην Αθήνα καθώς στα πανώ ξηλώνεται το Ευρώ που αποτέλεσε με τα μνημόνια που βιώνουμε το κύκνειο άσμα της χώρας που γέννησε την Δημοκρατία.
Στο σημείο αυτό κάνει το θεατή να αναρωτηθεί γιατί η σειρά ΠΟΤΕ μέχρι τώρα ΔΕΝ προβλήθηκε στην Ελλάδα. Γιατί απλούστατα, οι μάζες δεν πρέπει να αφυπνιστούν. Να δουν όχι αυτό που βρίσκεται μπροστά τους αλλά πάνω τους...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...21century, Γ. Α., wizeman