Με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο αναδείχθηκε η ομορφιά και η ξεχωριστή θέση που κατέχει το περίφημο κάστρο της Καλαμάτας. Ο φωτισμός καθιστά το Κάστρο ως σημείο αναφοράς και αναδεικνύει την μεγαλοπρέπεια της οχυρωμένης ακρόπολης, που βρίσκεται σε λόφο στα βορειοδυτικά της πόλης, όπου στους πρόποδές του περνά ο ποταμός Νέδοντας.
Με το έργο του φωτισμού σηματοδοτείται η έναρξη μιας νέας εποχής για τον Πολιτισμό, αφού με κάθε τρόπο πλεον αναδεικνύεται το μοναδικό του κάλλος, η πλούσια ιστορία του που συνδέεται άρρηκτα με τον τόπο και την ιστορία του Ελληνισμού, και αναδεικνύεται σε όλη του μεγαλοπρέπει μετά από τις άοκνες προσπάθειες του Υπουργείου Πολιτισμου, σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας και φορείς του τόπου.
Το έργο «SUB 1.2.5- Προσβασιμότητα και φωτισμός προστασίας και ανάδειξης του Κάστρου Καλαμάτας», υλοποιήθηκε με χρήματα από το Ταμείο Ανάπτυξης και Ανθεκτικότητας την 1.10.2023 και προϋπολογισμό 380.000 €.
Σε ανάρτησή του ο δήμαρχος Καλαμάτας αναφέρθηκε στο γεγονός, τονίζοντας πως πρόκειται για την εκπλήρωση ενός χρόνιου αιτήματος της τοπικής κοινωνίας.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ
Κατά την αρχαιότητα στον λόφο ο μυθολογικός ήρωας Φάρις είχε χτίσει την Ακρόπολη της αρχαίας πόλης Φαραί. Εκεί βρισκόταν το παλάτι των βασιλέων της πόλης που αναφέρεται ανάμεσα σε αυτές που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο. Τον 6ο αιώνα μ.Χ. πάνω στα αρχαία ερείπια χτίστηκε χριστιανικός ναός κι έπειτα οι Βυζαντινοί οχύρωσαν ξανά το μέρος.
Κατά την Φραγκοκρατία ανακατασκευάστηκε από τους Βιλλεαρδουίνους και προστέθηκαν νέες οχυρώσεις. Ο Γοδεφρείδος Α’ Βιλλαρδουίνος το έκανε κατοικία του και έδρα της Βαρωνίας των Καλαμών, έμεινε στα χέρια της οικογένειας έως το 1325 όταν και το κατέλαβαν οι βυζαντινοί με τελευταία ιδιοκτήτη την Μαχώ του Αινώ. Τον 15ο αιώνα πέρασε στα χέρια των Οθωμανών και την περίοδο 1685 μέχρι το 1715 στους Ενετούς όπου συντήρησαν τις υπάρχουσες οχυρώσεις και πρόσθεσαν νέες.
Τον 19ο αιώνα περνά σε παρακμή και το 1821 καταλήφθηκε από τους έλληνες κατά την επανάσταση. Το 1825 το πολιορκεί ο Ιμπράημ και του δημιουργεί μεγάλες καταστροφές.
πηγη el.wikipedia.org
Η ίδρυσή του ανάγεται στη βυζαντινή περίοδο, ωστόσο η σημερινή του μορφή οφείλεται σε μεγάλη ανακατασκευή του από το φράγκο πρίγκιπα και ιδρυτή του πριγκιπάτου της Αχαΐας, Γοδεφρείδο Α΄ Βιλλεαρδουΐνο, στις αρχές του 13ου αιώνα. Το κάστρο υπήρξε κληρονομικό φέουδο της οικογένειας των Βιλλεαρδουίνων από το 1205 έως το 1322, οπότε η τελευταία απόγονος της οικογένειας Μαχώ του Αινώ έχασε κάθε κληρονομικό και κυριαρχικό δικαίωμα στην ηγεμονία της Αχαΐας. Το μνημείο έχει την τυπική μορφή ενός βυζαντινού κάστρου: στο πιο απόκρημνο σημείο του, στην κορυφή του λόφου, υψώνεται ένας πύργος-καταφύγιο με θολοσκέπαστη δεξαμενή νερού, όπου έχουν εντοπιστεί και λείψανα ναού.
Ένας εσωτερικός οχυρωματικός περίβολος περιβάλλει την κορυφή του λόφου, ενώ ένας δεύτερος, ευρύτερος περίβολος προστατεύει μια μεγαλύτερη περιοχή στην πιο προσιτή και ευάλωτη ανατολική πλευρά. Τα τείχη είναι κατακόρυφα, ακολουθούν τη φυσική διαμόρφωση του εδάφους και δεν σώζονται οι επάλξεις τους. Μετατροπές στο κάστρο έγιναν και από τους Ενετούς που κατέλαβαν την πόλη από το 1685 μέχρι το 1715 (Β΄ Ενετοκρατία). Στη φάση αυτή ανάγεται η ανακατασκευή της πύλης της ανατολικής πλευράς. Πάνω από τη θύρα εισόδου βρίσκεται εντοιχισμένο το ανάγλυφο του Λέοντα του Αγίου Μάρκου, μαρτυρία για τις επεμβάσεις των Ενετών. Στη διάρκεια του 18ου αιώνα το κάστρο χάνει τη στρατηγική σημασία του, ενώ ήδη στις αρχές του 19ου αιώνα έχει περιέλθει σε εγκατάλειψη. Στα 1825 υφίσταται μεγάλη καταστροφή από το στρατό του Ιμπραήμ. Η διαμόρφωσή του σε αλσύλλιο συνδέεται με τον πεζογράφο Ζαχαρία Παπαντωνίου, που διετέλεσε νομάρχης Μεσσηνίας στις αρχές του 20ου αιώνα.
πηγη Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, © 26η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου